20 januari 2018. Het jaar is slechts in foetusfase en eega besliste om een girl’s night te houden. Vijf vrouwen in huis heeft als rechtstreeks gevolg dat Carl moest wegvluchten. Een date was niet gelukt dus moest hij als hoogsensitieve waterman zijn plan trekken. Op een zaterdagavond nota bene. Na een uitzonderlijk namiddagje werken nam hij de trein van Brussel naar Leuven. Eerder op de dag had Carl al bedacht dat een film wel een goed idee kon zijn. ‘Alleen naar de film of wat?’ had zijn zestienjarige dochter al laten vallen, alsof alleen naar de film gaan het allerhoogste niveau van zieligheid impliceerde. Nu ja, zielig werd het wel een beetje want buiten de zieligheid stond ook het woord ‘eenzaam’ in haar woordenboek. Niks van aan, dacht Carl, want buiten een film kon hij ook nog eens naar de Fnac gaan. De ideeën groeiden gestaag, laat dat duidelijk zijn. Eenmaal in Leuven merkte hij de drukte. Het is zaterdagavond en dus moeten mensen een gezellige tijd hebben. Velen troepen dan samen om te drinken en wat te eten, en in café Sport bijvoorbeeld werd dat mooi in de praktijk omgezet. Te druk voor Carl, en zeker zonder gezelschap. Bovendien was het een zware week geweest en voelde hij zich wat miserabel. Licht verstopte sinussen, een zweem van hoofdpijn die nét niet uitbrak en een maag die leeg was maar niet echt een hongergevoel opriep. Gelukkig kon hij zich opleuken in de Fnac, een jeugdsentiment. Hoe lang was dat al niet geleden. Maar al gauw sloeg het enthousiasme om in onverschilligheid. Terwijl hij tien jaren geleden al na enkele minuten met twee graphic novels, een cd en een dvd onder de arm zou lopen kon hij zich nu niets voorstellen wat in godsnaam te consumeren. ‘Goed’, dacht Carl bij zichzelf, ‘ik word ouder en het materialisme heeft plaats gemaakt voor het rationele: geen onnodige kosten maken dus.’ Ietwat teleurgesteld door de weggegooide tijd zocht hij wat om te eten. Maar ook daar had Carl over nagedacht, want hoe lang was een bezoek aan wegwerprestaurant Quick niet geleden. Hij is toch maar alleen. En in de Quick kom je alleen of met pubervrienden. Ideaal dus voor een snelle maagvuller. Vijftien minuten later stond Carl alweer buiten met een volle maag en een schuldgevoel. Toch geld uitgegeven aan rotzooi. Ondertussen begon de zweem van hoofdpijn over te gaan in een hoger stadium. Er zaten pijnstillers in zijn tas. Over anderhalf uur begon de film. Hij dacht aan het moment dat hij tijdens de première van Nymphomaniac -een marathon van ruim drie uur waar de artistieke lullen en kutten (excusez-moi les mots) om de oren vlogen-  ook gigantische pijn had en besloot dat hij dat geen tweede keer wilde meemaken. Dus slokte hij met het weinige water dat nog in zijn flesje zat een paracetamol binnen. De tijd gaat traag. Nog te vroeg voor de film. Ondertussen moet het ten huize Carl al erg gezellig zijn, bedacht hij, want hij haalde de flessen cava en wijn voor de geest die eega al klaarzette nog voor hij vertrok naar zijn werk. Dan maar iets drinken. Aan de filmzaal was er ook een gezellig etablissement dus dat moest lukken. Met enige aarzeling bestelde Carl een Rochefort, enigszins peinzend aan de paracetamol die bijna in werking moest treden, maar ach. Als ze thuis een feestje kunnen bouwen moet dat in volledig solitarisme ook lukken. De muziek stoorde hem mateloos, er speelde freejazz waarbij elke noot een steek in zijn oor gaf en zijn hersenen deden knetteren. Hij nam een Humo erbij maar de concentratie was weg. De freejazz was te aanwezig en te luid. En te slecht. Vroegtijdig verliet Carl de plaats en begaf zich stilaan naar de filmzaal. De deur was nog gesloten, maar enkele hardnekkige bezoekers hadden zich alvast in positie gezet om eerst naar binnen te kunnen. Andere enkelen staken nog een sigaret op maar daar besloot Carl niet aan mee te doen, ondanks de verbindende factor van het roken. Hij was in volledige eenzaamheid gekomen en was vastbesloten dat zo te houden. De deuren openden, hij zocht een plaats, sloot zijn gsm af en berustte. De hoofdpijn had plaats gemaakt voor een leeg en licht draaiende toestand. Door de boxen galmde alweer een moeilijke combinatie van freejazz en hersenverlammende psychedelica. Waarom. Concentratie Carl! Anderhalf uur later was zijn toestand nog onrustwekkender, want met The Killing of a Sacred Deer had Carl bovendien een mokerslag gekregen die niet snel uit zijn lijf zou verdwijnen. De personages praatten op een bizarre manier, absurde komedie werd opgevolgd door existentiële horror en de vele vervreemdende camerabewegingen en shots duwden je nog meer weg van de dagdagelijkse werkelijkheid. Een Grieks bovennatuurlijke tragedie quoi.
De wandeling richting station was een bizarre en stille rit waarbij de plot nog dikwijls kwam bovendrijven. Ondertussen was de opkomst in de stad nog drukker geworden.
Thuis ontmoette hij vijf vrouwen. Dat is beter dan het allerhoogste niveau van solitaire zieligheid.
 
 
 

Het was confronterend toen Carl niets kon uitbrengen wanneer een drieëntachtigjarige vrouw hem vroeg om eens iets te vertellen wat er zoal in zijn leven gebeurde de laatste tijd, want bij haar gebeurde er immers weinig en ze was blij dat ze nu voor een jongere man zat om verhalen te horen.

Misschien kon hij vertellen over zijn seksleven, dat zijn eega enkele dagen geleden naar zilte boter smaakte en hij haar tot tweemaal toe had laten klaarkomen terwijl hij zacht haar borsten kneedde en lichtjes in haar tepels kneep met duim en wijsvinger. Of het feit dat Carl de laatste jaren het bijzondere talent had ontwikkeld om bepaalde bizarre angsten te genereren zoals een bezoek bij de tandarts of jawel, zelfs bij de kapper. Carl genoot immers altijd wanneer een wildvreemde dame zijn haar waste en met heerlijk warm water weer spoelde, maar het moment dat de dame met haar schaar op een tergend traag tempo zijn oor naderde, hij begon te trillen met zijn hoofd. Net zoals een verdovingsspuit gevaarlijk traag zijn mond zou bereiken. Het is een angst die Carl vroeger niet had, maar die de laatste tijd ontstaan is. Of die keer dat hij zo blij als een kind was dat hij vroeger stopte met werken, de trein op sprong en halverwege de rit bleef stilstaan wegens een medische interventie. Die medische interventie bleef echter op zich wachten en Carl steunde zijn hoofd tegen zijn rechterhand. Na twintig minuten stilstand zag hij twee ambulanciers met hun brancard voorbij zoeven. De inzittenden waren intussen op het hoogtepunt van de verveling geraakt en vijf minuten later zag hij op diezelfde brancard nu een vrouw liggen die kunstmatig beademd werd. Carl zag het beeld als een vertraagde film voorbij glijden en in een flits zag hij zichzelf liggen. Carl en zijn evenbeeld keken elkaar recht in de ogen. Eenmaal het draagbed uit zijn ooghoek verdween sloten de deuren en vertrok de trein weer langzaam. Het was een absurd moment van zelfreflectie. Welke rol speelde Carl in het geheel? Welke keuzemogelijkheden had hij? Welke keuzes heeft hij gemaakt? Waarom heeft hij díé keuze gemaakt? Hoe kijken anderen naar zijn gedrag? En wat betekenen de antwoorden op deze vragen voor zijn gedrag in de toekomst?

Maar dan zei hij tegen de drieëntachtigjarige vrouw dat hij met grote waarschijnlijkheid in de routineuze fase van zijn leven was beland.
Beiden nipten van hun koffie.

Zich in de zetel vleien, de ogen sluiten, en rusten. Niet slapen. De hersenen pijnigen, draaien en kronkelen. Ideeën op papier krijgen, maar eerst in het hoofd. Een uur lang, maar niet slapen. Inzichten creëren, en weer wissen, geniale concepten verzinnen, en ze proberen vast te houden. Dat is het beste scenario. Maar er is ook de slaap die voortvloeit uit geneesmiddelen, zoals die tergend zware ontstekingsremmers die Carl soms gebruikt als zijn hernia de kop opsteekt. Geen idee meer, puur slaap. En dan is er het worst-case-scenario:  zijn immuunsysteem dat langzaam maar zeker verzwakt en een virus aan de maag dat hem misselijk en leeg laat voelen. De WK-finale interesseert hem plots geen knijt meer, plat in de zetel, ogen verstarren, denken aan de ademhaling. Naar bed schuifelen en wachten tot de braakneigingen overgaan, maar weten dat het toch erger zal worden, zuchten, draaien, nee niet draaien, op de rug, en zuchten. Het gaat beter met de ogen open. Finaal het moment opeisen om zich toch recht te zetten en enkele seconden later alles te laten komen. De maagspieren persen zijn maaginhoud in brute kracht naar buiten. Tot driemaal toe. Zijn eega houdt haar beide handen aan de oren om het vreselijke geluid te ontwijken.  Naar de badkamer slenteren om het bakje dat zonet is volgebraakt uit te kuisen, de niet-verteerde etensresten willens nillens langs je ooghoeken laten passeren, wat water drinken, de mond spoelen. De maag plakt tegen de rug. Maar Carl kan de slaap amper vatten. Medicatie krijgen die de zuurteregeling van de maag stabiliseert maar hem suf en moe laten voelen. Geen hap door de keel krijgen, maar dan toch slapen. In de trein zitten en de gebruikelijke halte passeren omdat je doodgesuft bent. Het was Carl nog nooit overkomen. Het virus blijft nog even in zijn lichaam. Eten gebeurt omdat het moet, uit noodzaak. Het volledige bord leeg eten is pure horror. Zelfs zijn vierjarige dochter eet meer. Maar er is licht aan het einde van de tunnel: een virus leeft in dit geval natuurlijk niet eeuwig en dag 10 nadert. Bovendien: slaap is een voorrecht als het je gegund wordt, dus besloot Carl zijn geneeskundige dutjes voorlopig niet te laten.

In juli mag dat. Om in augustus weer ideeën op papier te krijgen. Zo, dat was een plan.

Tijdens de rit naar Brussel zag Carl een parallelle trein voorbijrazen. Eenmaal uit het zicht zag hij een man staan in de verte die de snelheid aanschouwde. Waar zou je dan aan denken? Aan niets, denkt Carl. Het aanschouwen van een voorbijflitsende trein is als een moment zonder denkpatroon. Of misschien aan Brussel. De stad waar Carl zestien jaar woonde. De stad die hem gevormd heeft tot de persoon die hij nu is. Chaotisch maar met open geest. De stad die hem liet kuieren door de straten, die hem dwong koffie te gaan drinken op café, die hem illustere platenwinkels induwde, die hem mensen liet kennen die elk zo verschillend waren. Zo leerde hij jaren geleden in de metro zijn beste vriend S. kennen, maar ook zijn eerste vrouw. Brussel heeft hem veel gegeven, maar ook veel afgenomen. Zijn onschuld. De kosmopolitische grootstad voerde hem mentaal naar plaatsen die hem vreemd waren, maar die hij onomkeerbaar moest leren kennen. Het je m’en foutisme dat hem wel aansprak, maar dat hij ergens ook verloochende. De haat-liefde relatie met zijn inwoners en het verkeer. Carl ziet het als een film voor de ogen. Zonder pauze. Maar soms, en dat is nu net het vreemde, stagneert de beweging, en lijkt alles te vervagen. Brussel kan dat doen met een mens. Het teveel aan beelden, toestanden, acties, en visionaire impulsen kunnen ervoor zorgen dat een man die een voorbijflitsende trein aanschouwt, inderdaad, denkt aan niets. En zo dacht ook Carl erover. Vervolgens richtte hij zijn ogen weer op de krant, en wentelde hij zich in zinnen.

Carls vermoeden was juist. Er was meer aan de hand. Zijn vermoeidheid was een allergische reactie op de uitwerpselen van de Dermatophagoides pteronyssinus.
‘We brengen wel wat uren per dag in bed door en komen op die manier dus langdurig in nauwe aanraking met de uitwerpselen van de huisstofmijt’, openbaarde de dokter. ‘Bij de geringste beweging in bed komen de uitwerpselen in de lucht, worden door u ingeademd en kunnen op die manier allergische klachten veroorzaken.’
De idee dat Carl allergisch was aan bepaalde drekstoffen maakte hem oncomfortabel. Het was toch net allemaal wat lyrischer geweest mocht hij een overgevoeligheid hebben opgebouwd voor paardenbloemen, grassen of parfum. Neen, voor drek in dit geval. Maar goed, de bloedwaarden hebben nu eenmaal de waarheid in pacht, dus kreeg Carl een medicament in de vorm van pillen en een spray. Alweer twee extra middelen waar hij  -voor een tijdje althans- afhankelijk van zou zijn. De sloomheid nam soms vreemde vormen aan. Soms miste hij gesprekken, of stukken ervan. Zo eentje waarvan het middengedeelte is weggevallen. Bijzonder vervelend. Of die keer dat hij ‘schat’ zei tegen zijn beste vriend tijdens een professionele discussie tot grote hilariteit van beide partijen. Naargeestige dingen quoi, als je niet Robbe De Hert heet. Carl zou zijn masterbedroom ‘clean desk’ moeten maken. Lakens wekelijks wassen, gordijnen wegwerken, met nat dweilen, wasmand verwijderen, geen seks meer, want dat veroorzaakt alleen maar gelukzalige bewegingen voor de mijt. Maar dat was zijn stijl niet. Harm reduction, dat wel. En dus werd Carl het soort mens dat op alle rondslingerend textiel lastig werd, alsook op de veroorzaker in tweede instantie. Hij was het slachtoffer, en niemand anders. Hij of zij die leed brengt in het trieste bestaan van deze irrelevante protagonist moet eraan geloven. Met zijn pil in de ene hand en de spray in de andere besloot hij anders. Te gaan. Leven.