Eerder.

Er klonk  krijsend geschreeuw in zijn hoofd.
Het was een vreselijk beeld,
traumatiserend en vernederend.

1 dag eerder

Carl zat verveeld op de trein richting Saint-Ghislain toen er een ebbenhouten deerne naast hem plaatsnam. Met haar verlengde gelnagels haalde de twentysomething haar smartphone uit de tas, en begon wat toetsen te bespelen. Haar parfum was doordringend.  Even later stopte ze en schoof enkel nog met haar lange zwarte vinger van onder naar boven.  Ongegeneerd  las Carl een fractie mee in het Oude Testament. Onverwachte beeldmanipulatie.

4 dagen eerder

Zijn ogen waren gericht op een naaktslak die tergend traag een spoor van slijm achterliet op het terras met uitzicht op de stadstuin. Carl is al niet meteen een dierenvriend, maar naaktslakken, sluipende feces,  mogen nooit ongestraft zijn zicht verzieken, en dus broedde hij op de meest pijnlijke afrekening. Met zout, het salpeterzuur voor de naaktslak, ging hij zijn slag thuishalen. Langzaam strooide Carl de  natriumchloride uit en de slak kromp in elkaar. Het slijm verkleurde en werd dikker.  Er klonk  krijsend geschreeuw in zijn hoofd. Het was een vreselijk beeld, traumatiserend en vernederend. Carl gruwde van zichzelf.

4 jaar eerder

Een mens als Carl is verwend in Brussel. Hij kan slenteren zoveel hij wil, zijn ogen krijgen er niet genoeg van. En ja, het is zelfs mogelijk om in deze grootstad een stamcafé te hebben, of je persoonlijke voorkeuren op te eisen, ondanks de anonimiteit en de drukte. Hij gaat koffie drinken overdag, heeft tientallen keuzes voor het shoppen van kledij, strips, cd’s, dvd’s, eten, interieurdesign, ja zelfs  rariteiten zoals Warhol-bedrukte schilderijen van je eigen ontwerp of foto. Niet alleen materieel vindt hij in Brussel quasi alles, ook mentaal kan het een boost zijn. Toen Carl op een vergeten avond samen met goeie vriend S. aan het pallaveren was in combinatie met een goed glas wijn kwamen ze tot de constatatie dat ze eigenlijk niet uit Brussel weg wilden. Alleen plekken zoals Ijsland -waar je het moet doen met de weinige dingen die er zijn en geconfronteerd wordt met een ijzige stilte en schoonheid- kunnen die constatatie omwentelen.  Verhuizen is binnen een paar jaren geen optie maar een doel en feit, en dat boezemt hem angst in, want waar gaat een mens als Carl zich thuisvoelen? In een gat waar de sociale contacten en controle de plak voeren. Waar iedereen, iedereen kent, en waar hij de auto moet nemen om naar de bakker te gaan. Waar hij iedere dag op het perron wacht om de trein te halen naar het werk – in Brussel, waarna hij het Noord uitstapt, terechtkomt in de Aarschotstraat, de hoertjes passeert om 5 minuten later aan te komen en 8 uur later weer datzelfde traject af te moeten leggen en tenslotte heel die voeling met Brussel te vergeten, verliezen en weg te duwen. Hij heeft nog 4 jaar.

Daar gaat Carl.