Het silhouet achter het Instagramprofiel (2) / reeks 2
Thalie Stephan (HT)
(@invisible.supply)
(@invisible.supply)
Terwijl er in de coupé achter mij een conversatie aan de gang is over welke fruitsoorten er lekker worden bevonden, en welke vies slecht zijn -tienermeiden kunnen hier effectief 25 minuten aan besteden- valt mijn oog op een tekening die eigenlijk silhouetten van personages zijn, met een bedenking.
‘I’m a secret follower.’
‘Don’t worry. I always saw you.’ De twee personages omhelsen elkaar.
Het zijn bedenkingen, maar wel het soort dat zo eigen is aan onze hedendaagse social media ervaringen. Journalist Joris Luyendijk schreef nog in zijn laatste boek 'Pessimisme is voor losers' dat de algoritmes van sociale media de samenleving verscheuren.
Die algoritmes maken geroep en gescheld heel zichtbaar. Wie fluistert en gedoseerde taal spreekt, komt niet meer boven dat geroep uit. Zo loopt het midden leeg en worden de randen sterker. Daar zitten mensen met waardevolle kritiek op het systeem, maar in hun boosheid schieten ze zo door dat ze zelf onderdeel van het probleem worden. Thalie Stephan, de bedenkster van deze observaties gebruikt universele gebeurtenissen zoals seks, erotiek, sensualiteit en naaktheid, maar ook educatie, deconstructie en sociaal-politieke onderwerpen als spiegel voor onze ziel.
‘I’m a secret follower.’
‘Don’t worry. I always saw you.’ De twee personages omhelsen elkaar.
Het zijn bedenkingen, maar wel het soort dat zo eigen is aan onze hedendaagse social media ervaringen. Journalist Joris Luyendijk schreef nog in zijn laatste boek 'Pessimisme is voor losers' dat de algoritmes van sociale media de samenleving verscheuren.
Die algoritmes maken geroep en gescheld heel zichtbaar. Wie fluistert en gedoseerde taal spreekt, komt niet meer boven dat geroep uit. Zo loopt het midden leeg en worden de randen sterker. Daar zitten mensen met waardevolle kritiek op het systeem, maar in hun boosheid schieten ze zo door dat ze zelf onderdeel van het probleem worden. Thalie Stephan, de bedenkster van deze observaties gebruikt universele gebeurtenissen zoals seks, erotiek, sensualiteit en naaktheid, maar ook educatie, deconstructie en sociaal-politieke onderwerpen als spiegel voor onze ziel.
|
Ik schrijf ze. Het is niet altijd duidelijk van waar mijn gasten komen, en welke taal ze spreken, maar Engels is het meest veilig. Thalie is geboren in Port-Au-Prince maar woonde ook in Dar-Es-Salam, Vancouver, Montréal, Parijs, Chicago, Brighton, Londen, Las Palmas, Toronto en vervolgens in Bretagne. Een nomade.
‘Ik teken op een manier dat iedereen zichzelf kan zien in de personages. Het zijn silhouetten van wezens, van zielen. Wit is leegte, zwart is volledigheid. Traditioneel wordt wit gebruikt voor licht en zuiverheid, terwijl zwart dikwijls duisterheid, kwaad en negativiteit symboliseren. Ik gebruik ze bijna in omgekeerde richting.’ Thalie studeerde kunst aan de Concordia universiteit in Montréal. Ze wilde Art Therapy studeren, maar het hoofd van die afdeling liet het programma zo onaantrekkelijk klinken dat ze besloot door te gaan met een specialisatie in kunsteducatie in de wetenschap dat kunst maken in wezen therapeutisch is. |
Haar tekenlerares haatte haar werk omdat ze vond dat het te seksueel getint was en omdat ze in het werk ook tekst had opgenomen.
Thalie verhuisde vaak als kind door het werk van haar ouders. Daardoor kwam ze steeds in contact met vele etniciteiten en culturen. Door dat nomadenbestaan kwam ze vaak in het midden van het schooljaar aan, wat het moeilijk maakte om zich te hechten. Op haar twaalf begon het pesten.
‘Nog wat later begon ik me te realiseren dat anderen dikwijls beoordeelden en identificeerden op gebied van ras. Sommigen vroegen of ik me meer wit of zwart voelde. Dat was bijzonder vreemd voor me. Ik realiseerde me dat de maatschappij me op een andere manier zag dan dat ik mezelf zag. Ik was voor de meesten een zwart meisje. Alleen omdat ik niet zuiver blank was. Dat is het begrip racisme. Een vals begrip, maar met verwoestende effecten over de hele wereld. Ook nu, meer dan twintig jaar later is het voor mij verbazingwekkend dat mensen zoveel problemen hebben met het accepteren van anderen omdat ze niet passen in hun mentale concept van wat een juiste manier van leven zou zijn. Zolang er niets schadelijk is, is voor mij alles aanvaardbaar tussen instemmende volwassenen. Als jij gelukkig bent, wie ben ik dan om jouw vrijheid te belemmeren?’
Thalie verhuisde vaak als kind door het werk van haar ouders. Daardoor kwam ze steeds in contact met vele etniciteiten en culturen. Door dat nomadenbestaan kwam ze vaak in het midden van het schooljaar aan, wat het moeilijk maakte om zich te hechten. Op haar twaalf begon het pesten.
‘Nog wat later begon ik me te realiseren dat anderen dikwijls beoordeelden en identificeerden op gebied van ras. Sommigen vroegen of ik me meer wit of zwart voelde. Dat was bijzonder vreemd voor me. Ik realiseerde me dat de maatschappij me op een andere manier zag dan dat ik mezelf zag. Ik was voor de meesten een zwart meisje. Alleen omdat ik niet zuiver blank was. Dat is het begrip racisme. Een vals begrip, maar met verwoestende effecten over de hele wereld. Ook nu, meer dan twintig jaar later is het voor mij verbazingwekkend dat mensen zoveel problemen hebben met het accepteren van anderen omdat ze niet passen in hun mentale concept van wat een juiste manier van leven zou zijn. Zolang er niets schadelijk is, is voor mij alles aanvaardbaar tussen instemmende volwassenen. Als jij gelukkig bent, wie ben ik dan om jouw vrijheid te belemmeren?’
|
Morfodysforie.
‘Hoewel ik altijd al geïnteresseerd was in mijn etnische en culturele achtergrond was het vanaf mijn veertiende tijd om de geschiedenis van mijn voorouders te kennen en mezelf te informeren over de strijd en bewegingen van zwarte mensen en maatschappelijke minderheden. Ik moest en zou elke vorm van discriminatie en homofobie aanpakken. Ik was me al bewust van homofobie lang voor ik me bewust was van racisme. Toen ik naar de universiteit ging besloot ik om homoseksuele studenten te zoeken en te ontmoeten om tot een evenwichtige groep mensen te komen. Ik was een tijdje geïnteresseerd in biseksualiteit, maar realiseerde me toch dat ik wel degelijk hetero was (lacht). Ik had echter wel een genderidentiteitscrisis tussen 18 en 22 jaar.’ ‘Ik weet niet of morfodysforie de moderne term is, maar ik had het gevoel dat mijn mentale zelf mannelijk was, of dat ik liever een mannelijk lichaam zou gehad hebben. Ik had het gevoel dat ik homo was. Ik heb er wat kunstwerken in de vorm van schilderijen, collages en foto’s over gemaakt.’ |
|
Mijn directe inspiratiebronnen zijn ook mijn followers. Ik ontvang er foto’s van en interpreteer het beeld in een tekening of schilderij. Ik denk dat het een nuttige ervaring is om je lichaam op een onpartijdige manier te laten zien. Zeker in deze tijd van lichaamsschaamte is het belangrijk om je zelfacceptering en –waardering te benadrukken. |
Lichaamsschaamte.
Inspiratie vindt ze in de kunst waar ze als kind aan werd blootgesteld, zoals een combinatie van de Haïtiaanse kunst, native art, Canadese en Westerse kunst. Mijn directe inspiratiebronnen zijn ook mijn followers. Ik ontvang er foto’s van en interpreteer het beeld in een tekening of schilderij. Ik denk dat het een nuttige ervaring is om je lichaam op een onpartijdige manier te laten zien. Zeker in deze tijd van lichaamsschaamte is het belangrijk om je zelfacceptering en –waardering te benadrukken. Je kan de meesten ervan bekijken onder de hashtag #nudesbytheartist. Als ik een naaktfoto van een vrouw zie, seksualiseer ik niet meteen de tepels. En zelfs al mocht ze deel uitmaken van seksuele activiteiten, is het natuurlijk om ze in kunstwerken of foto’s te zien. Vrouwelijke tepels of andere delen van het lichaam moeten dus niet gecensureerd worden. Ik begrijp het niet. Net zoals borstvoeding. Ik heb mijn drie kinderen 18 maanden, 22 maanden en 27 maanden borstvoeding gegeven. Ik heb me er nooit voor verstopt of beschaamd gevoeld.’ |
Via haar posts en tekeningen kon ik opmaken dat ze sinds enkele weken weer is verhuisd van Londen naar Frankrijk.
‘Haha, ja het is waar, en ik lach als ik dit hardop tegen mezelf zeg. Ik had nooit gedacht dat ik ooit weer hierheen zou komen. Ik had altijd al gemengde gevoelens over mijn ervaringen met het leven hier tussen 13 en 17 jaar. Maar dit is het land van mijn vader, en ik kom om hem te helpen. Hij is net verhuisd naar een verzorgingstehuis omdat hij last begon te krijgen van de complicaties van Parkinson. Maar verhuizen was moeilijk. Ik woonde in zeven landen, in meer dan 35 verschillende huizen en dat was toch wel de moeilijkste tot nu toe.’
De coupé ruikt nu naar goedkope nagellak. We zijn er bijna. Thuis.
‘Haha, ja het is waar, en ik lach als ik dit hardop tegen mezelf zeg. Ik had nooit gedacht dat ik ooit weer hierheen zou komen. Ik had altijd al gemengde gevoelens over mijn ervaringen met het leven hier tussen 13 en 17 jaar. Maar dit is het land van mijn vader, en ik kom om hem te helpen. Hij is net verhuisd naar een verzorgingstehuis omdat hij last begon te krijgen van de complicaties van Parkinson. Maar verhuizen was moeilijk. Ik woonde in zeven landen, in meer dan 35 verschillende huizen en dat was toch wel de moeilijkste tot nu toe.’
De coupé ruikt nu naar goedkope nagellak. We zijn er bijna. Thuis.
