Het silhouet achter het Instagramprofiel (5)  /  reeks

Inna Olegovna Samulenkova
(@flavachild)

Je hoeft niet veel moeite te doen om te horen en te lezen dat het rommelt in Oekraïne. Bovendien won de Oekraïense Jamala het jaarlijkse circus dat Eurovisiesongfestival heet: deelneemster Jamala bracht immers een lied dat vertelt over de deportatie van de Krim-Tataren onder Jozef Stalin, in 1944. Het gebied behoorde toen tot de Sovjet-Unie en werd twee jaar geleden opnieuw geannexeerd door de Russen.

Inna Olegovna Samulenkova, een jonge vrouw van 22, woont in Oekraïne, maar heeft de complexe vaderlandse situatie voornamelijk onderhuids verwerkt. Ze probeert een zo goed mogelijke plaats in te nemen in het leven, en via haar Instagram kan je alleen maar afleiden dat ze dat ze dat ook wil doen. Ze is een dromer, houdt van de kleine dingen, en van schoonheid.

Maar even terug naar dat Eurovisiesongfestival: het is nog niet zo vaak gebeurd dat deze winnaar geheid protest uitlokt. Niet alleen door de logische reactie van favoriet Rusland maar ook door een deel van de Europese bevolking. Geen meezinger, een zangeres die een draak van een stem heeft, politieke inmenging, noem maar op. Wel, geheel terzijde, maar toch: '1944' heeft mijn volledige fiat. Het is één grote brok emotie, en de pathos druipt als een kleverige brij van haar lichaam, maar deze Massive Attack-light stond er. Geef die verdomde lichtvoetigheid eens een sneer. 'Ik heb het allemaal niet gezien', zegt Inna, 'maar als persoon vind ik dat Jamala imponeert. Ze heeft een goede stem en ik ben blij dat we het festival volgend jaar mogen verwelkomen.' (knipoogt)

'Het is een beetje zoals bij televisie, je zou kunnen zappen en terugkeren naar de vorige zender, maar dat ga ik niet doen.
Ik wil politiek liever geen kleur bekennen. Ik kies voor neutraliteit. Er is gewoonweg te veel gruwel, en ik heb mijn deel gehad.'

Inna woont nu in Kiev, de hoofdstad, maar komt oorspronkelijk uit het door kleine wouden, heuvels en meren omgeven Donetsk. 'Ik ben enig kind, en heb het meest van mijn leven -vanaf mijn negen jaar- bij mijn moeder gewoond. Ik heb wel twee stiefbroers aan vaderskant, maar daar heb ik geen contact mee. De afwezigheid van een vader heeft mijn karakter heel erg gevormd.' Het opgroeien zelf deelt ze in drie emotionele perioden: de familieperikelen, de eerste liefde, en de oorlog. Dingen die haar vooral beïnvloed hebben zijn boeken en mensen. Tastbare teruggrijpmomenten. 'Ik hou van mijn land, maar toch is het moeilijk. Je hebt hier zeker ook fijne events, bars en activiteiten, maar het politieke deken ligt toch zwaar over mijn lijf. Ik ben er vrienden door verloren, bepaalde stukken uit het leven zijn erdoor mislukt en mijn eigen stad heb ik moeten verlaten.'

Momenteel studeert Inna aan de Faculteit Toerisme. Ze houdt van reizen en geografie. Maar ze doet het rustig aan. Ze werkt voornamelijk parallel om een betaalbaar appartement te kunnen huren. 'De oorlog heeft mijn plannen voor de toekomst koudweg verwoest. Niemand, en al zeker ikzelf, had nooit verwacht dat het verhuizen zo abrupt zou geweest zijn. Ik zou afstuderen aan de universiteit, een job vinden en een fijn leven leiden. Alles was rustig, maar dat liep dus anders uit. Maar ondertussen heb ik weer nieuwe ideeën en plannen. Ik heb wat werk gehad als wijnsommelier, en nu werk ik in een conceptuele bar 'Call me Cacao', gespecialiseerd in bereidingen rond echte cacao. Het is er heel gezellig en ontmoet er interessante mensen.'

Tegenwicht

Als tegenwicht voor al het slechte dat ze al meemaakte vindt Inna nu vooral zingeving in de kleine dingen, die haar rustig maken. 'Het klinkt misschien banaal, maar absolute vrijheid vind ik in het contact met water of de natuur. Ik zwem ontzettend graag, hou van minuten lang douchen, en ook van muziek kan ik genieten. Hierdoor vergeet ik de bestaande problemen en hoor ik enkel mijn ziel en hart.'
Simultaan zie ik op Instagram foto's en beelden die inderdaad een vorm van rust uitstralen. Warme kleuren, boeken, luchtlandschappen, architectuur, bloemen, interieurs, en beheerste selfies.

'Al bij al ben ik dankbaar voor de situatie, ze heeft me uit mijn comfortzone gesleurd. Ik ben aan niets of niemand gebonden, en dat is fijn zo. Voor de oorlog was dat wel het geval: aan mijn huis, mijn moeder, andere mensen en vrienden. Maar het is een beetje zoals bij televisie, je zou kunnen zappen, en terugkeren naar de vorige zender, maar dat ga ik niet doen. Ik wil politiek liever geen kleur bekennen. Ik kies voor neutraliteit. Er is gewoonweg te veel gruwel, en ik heb mijn deel gehad. Nu voel ik me perfect gelukkig, ben dankbaar voor elke nieuwe opportuniteit en elke nieuwe dag.' (tw)

Bezoek Inna via https://www.instagram.com/analoguewoman/
/