Het silhouet achter het Instagramprofiel (8)  /  reeks
Tatyana Georgiyevna Grechina
(@taty_fairy)

Listen while reading

G. Love & Special Sauce 'Baby's Got Sauce'
Ik was onderweg met de trein van Aarschot naar Brussel. Net daarvoor had ik nog een familiebarbecue, en ik herinner me niet dat ik zenuwachtig was. Net daarvoor had het lokale Sint-Jozefscollege me geslaagd verklaard en was ik klaar om deel te nemen aan het ingangsexamen voor audiovisuele kunsten aan de grote kunsthogeschool, samen met mijn toenmalig vriendinnetje - want anders had ik die stap nooit gezet. Ik was altijd al gefascineerd door film en televisie, liefst de experimentelere vorm. Bij voorkeur zag ik beelden of scenes waar een hoek af was, en die nauwelijks waarheidsgetrouw bleken te zijn. Na wat cultuurvragen, het tekenen van een storyboard, en het schrijven van een tekst na het zien van ‘Un chien andalou’ van Buñuel en Dalí zat ik voor de vierkoppige jury en zweette ik me een ongeluk – het was zomer. En toch was ik ervan overtuigd dat ik Marc Didden overhaald had. Wie was ik toen? Zo zelfzeker en zelfredzaam. Ik moet er nu nog slechts een schim van zijn. Op de trappen wachtte ik op het verdict toegelaten/niet toegelaten. Het waren koude woorden, maar ik kon beginnen. Beginnen aan vier jaren kunstopleiding terwijl ik daarvoor amper met kunst bezig was geweest. Ook mijn toenmalig vriendinnetje was toegelaten, en de wereld zag roze, blauw en paars tegelijk. Tijdens deze rit leerde ik dat kunst een levensstijl is, en niet alleen een bezigheid. Je denkt anders, je voelt anders en je reageert anders dan voordien. Niet alleen de opleiding, maar ook de stap van Aarschot naar Brussel was gigant. De wereld die stopte aan café De Flater, ging nu open en verbreedde mijn zicht met honderdtachtig graden.
Magie en sprookjes.

Dat moet ook Tatyana Georgiyevna Grechina overkomen zijn, hoewel de achtergrond ontegensprekelijk verschilt met de mijne. Geboren in Sint-Petersburg, maar al snel verhuisd met haar moeder naar de Verenigde Staten. ‘Hierdoor groeide ik op tussen twee culturen –een Russisch dak boven mijn hoofd tegen Amerikaanse kinderjaren. Dat creëerde een constant contrast tussen visies en opinies, maar het versterkte mijn wereld wel met een overvloed aan magie, sprookjes en geschiedenis. De Sovjet-Unie, waar in die tijd veel armoede heerste en materiële rijkdom ver weg leek, werd er binnen mijn familie verondersteld om cultuur hoog in het vaandel te dragen. Mijn grootmoeder kent elke klassieke opera uit haar hoofd en mijn grootvader neuriede elke ouverture van Beethoven mee. Die diepe appreciatie voor de kunsten zat er dus al ingeworteld. Ik zat constant korte verhalen te schrijven, kleedjes te naaien voor mijn poppen en publiceerde de familienieuwsbrief elke maand. (lacht)’
Kleurstoflabo.

Ook haar ouders merkten haar artistieke inspanningen op en vonden dat ze haar talenten moest nastreven. ‘Toen ik ouder werd koos ik voor ‘the South Carolina Governor’s School for the Arts and Humanities' – een lokale kostschool die we later the Hogwarts of art noemden (een verwijzing naar de Zweinteinschool voor Hekserij van Harry Potter, tw).  Dat was voor mij het ideale springbord naar de wereld van de kunsten.’
Nu is Tatyana 26 en woont ze met haar vriend Jonathan en hond Jazzy in een bescheiden appartement in Greenville, South Carolina. ‘Helaas kan ik nog niet leven van mijn kunst, maar ik streef dat punt wel na. Ik had al een paar jobs waarin ik kon schilderen, zoals decors voor stukken als Aladdin op Broadway, maar ik leerde al snel dat ‘schilderen’ op zich voor iemand anders me uitputte en mijn creativiteit zienderogen verpulverde. Nu werk ik voor een kleurstoflabo waar ik door basiswetenschappelijke procedures kleuren mix. Ik gebruik formules van kleurstoffen en chemicaliën om tinten te creëren en variaties te testen, ook voor andere firma’s. Dit werk taxeert mijn creativiteit niet en daarbovenop neem ik resten kleurstof mee naar huis om te gebruiken in mijn schilderijen.’
'Soms ben ik jaloers op bepaalde accounts die een zekere consistentie hebben, waarbij ikzelf dan het gevoel heb dat er vier of vijf persoonlijkheden in me zitten waarvan ik de curator ben en kies welke ik toon op welk moment. Instagram heeft wel degelijk een invloed op mijn dagelijks leven. Helaas.'
Grechina probeert op elk mogelijke manier de vluchtige schoonheid vast te leggen. Haar oliedoeken zijn min of meer representatief ondanks haar gebruik van individuele kleurblokken en vormen. Die vormen zijn nooit opzettelijk realistisch, maar door de focus op licht en lijnen worden het toch werken die visueel kloppen. Ironisch genoeg is dit een groot contrast met de rest van haar oeuvre die meer het surreële en het onderbewustzijn benadrukt, zoals zich dat uit in collages.
‘Omdat mijn kunst zo veelzijdig is, ben ik altijd wat in strijd met het social mediagebeuren. Hoe presenteer ik mezelf? Ik besloot dan maar om alle facetten te laten tonen die ook mijn persoonlijkheid weergeeft. Soms ben ik jaloers op bepaalde accounts die een zekere consistentie hebben waarbij ikzelf dan het gevoel heb dat er vier of vijf persoonlijkheden in me zitten waarvan ik de curator ben en kies welke ik toon op welk moment. Instagram heeft wel degelijk een invloed op mijn dagelijks leven. Helaas. De mogelijkheid om je met anderen te verbinden kan zowel destructief als constructief zijn. Maar let’s face it: het is de makkelijkste en meest snelle manier om je werk met anderen te delen. Je haalt er veel inspiratie uit en je wordt er dikwijls nog eens aan herinnerd hoe middelmatig of mislukt je leven is. Dat is het meest gevaarlijke.’
Luchtbel.

20 januari 2017. Trump wordt de vijfenveertigste president van de Verenigde Staten. ‘Ugh’, zucht Grechina, ‘de politieke sfeer in de US is een grote puinhoop. Ik geef toe dat ik in het verleden een struisvogel was op het gebied van aandacht hebben voor politiek, vooral doordat ik in mijn eigen luchtbel zat en daarvoor ook een gevoel van een zekere veiligheid had. Maar dat is aan het veranderen. Trump is een pathetische keuze. Dit is werkelijk de eerste keer dat ik het gevoel heb dat dit weleens mijn leven kan aantasten, en soms overweeg ik om effectief andere plaatsen op te zoeken om te leven. Misschien klinkt het wat triest, maar ondanks het feit dat ik hier opgroeide en mijn mama die door een hoop tegenslagen hier een beter leven zocht, heb ik geen sterke band met Amerika. Langs de andere kant: mijn mama verliet Sint-Petersburg voor Amerika. Ze was vierentwintig toen ze zwanger was en alles gebeurde. Nadat ze haar thuis verliet is ze nooit meer teruggekeerd, behalve later, om haar eigen moeder te bezoeken en verzorgen.’

Het verbreden van mijn zicht, zoals dat jaren geleden met honderdtachtig graden draaide, is nu gestagneerd. Mijn rugzak is aan, en verder wandelen is de optie. Tatyana bedankt me nog voor het gesprek. ‘It was super healing to write. Nice to meet you sort of officially’.