Het silhouet achter het Instagramprofiel (10)  /  reeks
Jenny Blud
(@jennyblud)

Listen while reading

Lana Del Rey 'Young and beautiful'
Naargelang de dag vordert wordt de zenuwprikkel in mijn oog nadrukkelijker. Ongemakkelijke gedachten. Een man komt de galerie binnen, vraagt of de pixels op het LED-scherm zo horen te zijn bij de overgang van twee beelden. Ik denk het niet maar weet niet waaraan het ligt. De man draagt een analoge fotocamera over zijn schouder. Hij kijkt me aan met glazen ogen en schuifelt verder de ruimte in. Ik werk door, maar kan me moeilijk concentreren door de aanwezigheid van de bezoeker die alle tijd neemt om de werken te bekijken. Na enkele minuten stapt hij buiten, en steekt een sigaret op. Af en toe werpt hij een blik naar binnen toe. Mijn concentratie is nog steeds weg. De man komt terug binnen, en herhaalt zijn tegenwoordigheid. Een onheilzaam gevoel heb ik. Na een twintigtal minuten vertrekt hij weer zonder een woord uit te spreken. Ik kijk op het LED-scherm en merk de pixels nu ook op.
 
Ik stap naar het station. Op de hoek van de straat, net naast een pitabar ligt een hoop vers braaksel waarin een stadsduif gulzig pikt. Ik draai weg maar het beeld staat nog enkele minuten op mijn netvlies gebrand. Ik draai de hoek om en zet mijn weg door langs de Aarschotstraat. Ik negeer de stadsgeluiden, enkel het getik tegen de ramen van de prostituees is hoorbaar. Ik negeer opnieuw.

Ik moet deze dag uit mijn lijf krijgen. En dat lukt ook, want ik kan mij nu volop storten op de alledaagse beslommeringen van mijn achterhonderdtweeënzestig Instagramvrienden. Keuze genoeg om je op te trekken aan welke bezigheid dan ook. Hou je van palmbomen en witte stranden? Er zit gegarandeerd eentje tussen die het etaleert. Koffie? Check. Collages? Check. Kindervreugde? Check. Maar bij één foto blijf ik stilstaan. Een beeld van een jonge vrouw wiens gezicht werd weggeveegd. Als bijschrift: ‘Your ideal woman’. Het is een macabere foto. Het profiel is van Jenny Blud, een Zweedse zo blijkt. Haar Instagramgalerie –want zo heet dat weleens- omvat merendeels selfies. Maar geen gewone selfies, dit zijn spiegels van een ziel. Een gekwetste ziel, of een goeie artieste.
Foto
'Your ideal woman'
Ik schrijf haar. De meesten vinden het fijn om samen te werken, ook Jenny. ‘Hi Tom, always interested in collabs, so please paint me a picture.’ Maar tekenen kan ik niet, ik wil haar verhaal horen. Ook dat wil ze. ‘Ik heb al wat gegrasduind in je andere gasten, en kon al enkele teksten begrijpen.’
 
‘Mijn naam is Jenny, ik ben zesendertig, en woon in Zweden.’
Ze studeerde psychologie en later farmaceutisch assistentie. ‘Ik hield van de job, maar niet van de werkplaats.’
Momenteel is ze met ouderschapsverlof van haar tweede kind en woont ze samen met haar man. ‘Dat was één van mijn grote doelen, een gezin stichten, en een menswaardig bestaan leiden voor de rest van mijn leven. Met een ruime blik naar de wereld kijken en de moed hebben om nieuwe dingen te proberen. Nooit terugkijken en zeker geen spijt hebben van dingen die ik niet deed door angst. Mijn wonderjaren als kind waren geen wonderjaren. Ik was enig kind, werd gepest op school en thuis was het een nachtmerrie.’
Crash
 
‘Als kind groeide ik op met mijn moeder, zus en broer. Mijn vader verliet ons toen ik één jaar oud was. Hij leerde een andere jonge vrouw kennen en verhuisde naar een andere stad. We bezochten hem elk derde weekend. Op mijn vierde was hij betrokken in een zwaar auto-ongeluk waarbij zijn nieuwe vrouw stierf. Mijn ouders hebben een militaire achtergrond, en dan tekende zowat onze opvoeding die nogal militaristisch verliep. Door de breuk met mijn vader stortte mijn moeder mentaal in elkaar en misbruikte ons zowel mentaal als fysiek. Stel het je voor, op school werd ik gepest en toen ik thuis kwam was het niet beter. Ik werd dikwijls aan mijn lot overgelaten, kreeg veel te veel verantwoordelijkheid in mijn schoenen geschoven en had geen enkele volwassene om tegen te spreken. Ik voelde me nooit veilig, gewild of geliefd.’
De foto waarbij haar gezicht werd weggeveegd krijgt nu een duidelijke interpretatie. Op haar twintigste ontmoette Jenny haar tien jaar oudere vriend waarop ze smoorverliefd was. ‘In het begin behandelde hij me lief en voelde ik me veilig. Ik dacht dat ik de liefde van mijn leven had gevonden en dat hij de beste vriend ooit was, maar na een paar maanden begon dit te veranderen. Alles wat ik met hem in vertrouwen gedeeld had gebruikte hij achteraf tegen mij. Het startte met mentale mindfucks maar eindigde in fysieke mishandeling. Hij controleerde alles en was extreem jaloers. Hij kon perfect overschakelen tussen twee persoonlijkheden. Erg beangstigend was dat. Ik was zo bang dat ik op het punt kwam dat ik besefte dat ik dood zou kunnen gaan als ik deze relatie zou laten duren. Ik zocht steun in een opvangcentrum waar ik ontzettend  ben geholpen door een fantastische vrouw. Ik zal ze me altijd blijven herinneren. Ze probeerde me te overtuigen om klacht in te dienen bij de politie, maar dat durfde ik niet. Ik was veel te bang.’
‘Ik zie mezelf als een goede moeder. Ik laat mijn kinderen opgroeien met liefde en geborgenheid. Ik neem mijn verantwoordelijkheid om hulp te vragen wanneer ik het nodig heb. Ik voel mezelf constant groeien, en dat zal ik blijven doen zolang ik leef.’
Jenny’s huidige echtgenoot kent haar verleden en steunt waar kan. Haar dagen wisselen van goed naar slecht. Ze ondergaat EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing), een therapie voor mensen die te maken hebben gehad met een traumatische ervaring, en lijdt aan een posttraumatische stressstoornis en depressie. Maar ze houdt van haar man en familie dus doet ze er alles aan om zo gezond mogelijk te leven, en te genezen.
 
‘Ik zie mezelf als een goede moeder. Ik laat mijn kinderen opgroeien met liefde en geborgenheid. Ik neem mijn verantwoordelijkheid om hulp te vragen wanneer ik het nodig heb. Ik voel mezelf constant groeien, en dat zal ik blijven doen zolang ik leef.’
Haar foto’s zijn in de eerste plaats een manier om haar te uiten, als een soort symbiose tussen dagboek en therapie. ‘Ik noem het daarom ook een vorm van kunst.’
 
We schrijven 2017, waar grensoverschrijdend gedrag prominent zichtbaar wordt. ‘Als je me zou vragen welke hoofdzonde ik zou kiezen zou ik lust zeggen. Alhoewel ik dat niet zie als een zonde. Het is belangrijk om lust te voelen, het maakt me alert en menselijk, en ik hou er ontzettend van. Langs de andere kant denk ik dat het belangrijk is voor de man om te luisteren naar alle vrouwen, zeker als je bent opgegroeid met dominante wezens. Leer van het verleden en de geschiedenis. Als je een dochter zou hebben, hoe zou jij willen dat ze behandeld wordt door jongens? Als een meisje of vrouw ‘nee’ zegt tegen iets dat ze niet wil doen, neem die ‘nee’ dan als definitief antwoord. Begin niet met door te duwen. Hou rekening met het feit dat mannen nog steeds meer macht hebben in onze maatschappij, ook fysiek. Behandel vrouwen met respect. Stop met ze te beoordelen en laat ze sensueel én seksueel zijn zonder meer. Je zal wel merken als er een uitnodiging volgt.’