Het silhouet achter het Instagramprofiel (4) / reeks
Soaz (Ethel Coppieters)
(@soaz_bxl)
(@soaz_bxl)
Het zijn tijden. Tijden waar 22 maart nog nazindert en suist in alle ledematen van je lijf en waar I only wanted to see you laughing in the purple rain als een hardnekkig mantra door het hoofd blijft trillen. Tijden ook waar je als mens niet meer gelooft in politieke rompslomp of waar de lente weer overslaat in ellendige aprilse grillen die je vingers laat verkrampen. Maar gelukkig zit schoonheid in de kleine dingen. Ethel Coppieters, Soaz voor de vrienden van de kunst, is slechts 20, zit met beide voeten in Generatie Y gebeiteld, heeft daardoor haar persoonlijke flexibiliteit, haar vermogen tot multi tasking en kan op natuurlijke wijze omgaan met de hedendaagse technologieën. Zo gaat dat in woorden althans. Soaz echter is meer de dame van het doen. Die eenvoud siert haar. 'Ik vind het fascinerend hoe ieder individu op deze wereld in staat is te creëren, zo verschillend van elkaar. Ik wil er mijn leven van maken, als passie. Ik kan helaas de toekomst niet lezen, maar leven van mijn kunst zou het hoogste zijn dat ik kan bereiken.'
|
'Sinds mijn geboorte woon ik in het centrum van Brussel en ben altijd al nieuwsgierig geweest om ongewone en verlaten plaatsen te ontdekken. Dat was eigenlijk een rechtstreekse inspiratiebron om aan schilderen te beginnen. Hoe gaat dat, je troept wat samen met enkele leeftijdsgenoten en door hun experimentele schilderkunsten ben ik zin beginnen krijgen om dit ook te proberen.'
Nu studeert Ethel schilderkunst aan het ERG (école de recherche graphique). 'Van kindsbeen af hield ik van tekenen, en naargelang ik ouder werd begon het een passie te worden. Ik vroeg me af of het kon om hier mijn beroep van te maken.' Het valt op dat Soaz vooral vrouwen afbeeldt. Pin-ups afgewisseld met jonge deernes, steeds met een zelfzekere, licht argwanende blik in de ogen. 'Ik weet niet hoe dit zo gekomen is', vertelt ze. 'Misschien omdat ik zelf vrouw ben en beïnvloed ben door vrouwelijke accenten en modellen? Ik merk wel dat ik ze gewoon op de voorgrond zet. Hun bestaan accentueren en zichtbaar maken voor iedereen. Ik ben fier om vrouw te zijn.' |
|
Maagdelijk wit
Net zoals velen gelooft Ethel dat de wereld op een negatieve manier aan het evolueren is. Klap op de vuurpijl was de bewuste 22 maart toen haar stad opgeschrikt werd door terreur. 'Wat er toen gebeurd is heeft me zeer diep geraakt. Ik ben Brusselse en dus ook direct betrokken met alles wat er hier afspeelt. Tot dan leek het alsof we op een of andere manier beschermd leken, maar nu besef ik dat de gruwel en wreedheid overal en op elk moment kan toeslaan. Als reactie op die intrieste dag realiseerde ik al snel een portret van een jonge dame, eentje die ik 'autoportret' noem. Haar uitdrukking in de ogen geeft weer hoe ik me voelde die dag. Neen, geen haat, maar vooral vragen omhuld met heel erg veel emoties.' |
'Tot 22/03 leek het alsof we op een of andere manier beschermd leken, maar nu besef ik dat de gruwel overal en op elk moment kan toeslaan.' |
Buiten wat drinken en roken is Ethel als een maagdelijk wit blad. Ze is close met haar familie -haar broer en jongere zus- en dat vind ze zelf erg belangrijk. 'En nu nog meer, omdat ze me ook steunen in mijn werk. Dat is zeker iets wat helpt om vol te houden!'
'Ik vind de wereld ongelooflijk. Ze laat me vragen oproepen die ik kan gebruiken in mijn werk. In elk geval doe ik er alles aan om me niet te vervelen. Verveling vind ik een van de meest jammerlijke dingen die er bestaan. Ik probeer te genieten zoveel ik kan en lessen te trekken uit de vervelende zaken die kunnen gebeuren. Wanneer ik zin heb om iets te doen, ontneem ik mezelf niet dat ook te doen. Het lijkt me beter wroeging te kennen dan te moeten terugkijken en spijt te ervaren van dingen die je liet liggen.'
'Ik vind de wereld ongelooflijk. Ze laat me vragen oproepen die ik kan gebruiken in mijn werk. In elk geval doe ik er alles aan om me niet te vervelen. Verveling vind ik een van de meest jammerlijke dingen die er bestaan. Ik probeer te genieten zoveel ik kan en lessen te trekken uit de vervelende zaken die kunnen gebeuren. Wanneer ik zin heb om iets te doen, ontneem ik mezelf niet dat ook te doen. Het lijkt me beter wroeging te kennen dan te moeten terugkijken en spijt te ervaren van dingen die je liet liggen.'
|
Gasmasker
De stoere bruxelloise met gasmasker en spuitbussen in de hand is naar eigen zeggen eerder een wat verlegen en introvert meisje. 'Maar zodra ik me op mijn gemak voel en er onderling vertrouwen is lukt het me om me open te stellen en mezelf te zijn. Ik ben geen grote prater, ik hou er meer van om mensen en situaties te observeren. Ik vind het menselijk gedrag behoorlijk bizar en net dàt kenmerk interesseert me erg. Ik ben ook bijzonder ongeduldig. Ik besef dat dit niet altijd een goede eigenschap is maar soms kan het toch ook een katalysator zijn. Zo ervaar ik het in elk geval voor mijn werk.' In haar Instagramgalerij zie ik voornamelijk grafitti, maar tekenen, schilderen en het verven met spuitbussen staan eigenlijk op gelijke hoogte voor Soaz. Ze werkt graag met alle soorten materialen en houdt ervan nieuwe dingen te ontdekken. 'Ik vind het ook heerlijk om te kunnen werken met gerecycleerde materialen, zoals stukken hout, karton en zakdoeken. Het geeft volgens mij een meerwaarde en net dat tikkeltje extra authenciteit aan mijn werk.' |
'Autoportret'
|
Ze heeft zelf nog nooit nagedacht over wie of wat ze zou worden indien ze niet de weg van de kunst had ingeslagen. Werken voor een baas is geen optie en het liefst wil ze onafhankelijk blijven. 'Waarom niet lesgeven in het tekenen en schilderen? Dat laat me toe om mijn passie verder te zetten en ze bovendien ook nog eens door te geven.' (tw)
