Het silhouet achter het Instagramprofiel (3) / reeks 2
Dana Law-Yone (IL)
(@dana__ly)
Dana Law-Yone (IL)
(@dana__ly)
Listen while reading
Joni Mitchell 'Just Like This Train'
Maart 2020. Toen Corona gewoon nog een biertje was. Sindsdien hakte Covid-19 genadeloos in op alle lagen van de wereld. Het dagelijkse leven leek tot stilstand te komen, en een tijd van verwarring en ontreddering, maar ook van creativiteit en hoop, viel als een laken over menig iemand. De rauwe cijfers: terwijl er in België 61.509 besmettingen geteld werden, was het cijfer in Israel hoopgevender, ‘slechts’ 26.452. Helaas tellen ze de laatste dagen daar weer minder optimistische cijfers. Op 16 mei stagneerde het tot 5 gevallen, terwijl het op 1 juli weer opveerde naar 868. De pandemie is er nog steeds, maar soms moet je een beetje pessimist zijn om het optimisme een kans te geven.
|
Sinds enkele jaren al volg ik de Instagramaccount van de Israëlische dana__ly, voluit Dana Law-Yone (51), een naar eigen zeggen luie grafisch ontwerpster en illustratrice. Ik werd aangetrokken door de fijne, dikwijls in aquarel getinte illustraties. Ik besluit haar te schrijven. Voor haar was deze lockdown ook een kans om nog dichter bij haar familie te staan.
‘Ik leef nu in het kleine stadje Tivon. Ik ben de dochter van een Birmaanse vader en Israëlische moeder, beiden architecten die elkaar ontmoetten tijdens hun studie. Het zijn de meest slimme en aangename mensen die ik ken. Het was nogal ongewoon om een Aziatische vader te hebben in Israël, zeker als kind. Ik voelde me daardoor altijd wat speciaal.’ |
Dana
|
Dana groeide op in het vreedzame Tivon. ‘Onze tuin stond bol van fruitbomen en allerhande dieren, dicht bij een bos van wilde eiken. Ik herinner me vooral dat we constant buiten speelden en tekenden, samen met mijn oudere zus en de buren. We verveelden ons geen seconde. Mijn grootouders woonden net naast ons en ik liep steeds van de school naar mijn grootmoeders’ kleine keuken waar ze onze lunch klaarmaakte. Ze serveerde dan superlekkere Hongaarse gerechten terwijl onze ouders aan het werk waren.’
Later startte Dana een opleiding in het kunstonderwijs in Haifa, nadien moest ze -helaas verplicht in Israël- naar het leger. Niet veel later deed ze haar eerste grote trip naar Europa. En na het verstrijken van enkele maanden werd ze toegelaten op ‘Bezalel’, de Academy of Arts and design. Ze volgde er visuele communicatie in Jeruzalem en studeerde er af.
Later startte Dana een opleiding in het kunstonderwijs in Haifa, nadien moest ze -helaas verplicht in Israël- naar het leger. Niet veel later deed ze haar eerste grote trip naar Europa. En na het verstrijken van enkele maanden werd ze toegelaten op ‘Bezalel’, de Academy of Arts and design. Ze volgde er visuele communicatie in Jeruzalem en studeerde er af.
|
"Nadat ik twee jaren in Thailand gewoond had, had ik het gevoel dat mijn thuis toch in Tivon is, en ik wilde teruggaan. Mijn man was intussen zo gehecht aan Azië en wilde blijven. We besloten dat ik zou terugkeren met de kinderen en dat hij ons zo nu en dan kwam bezoeken. Het was een grote beslissing maar het draaide voor iedereen goed uit." |
‘Momenteel werk ik niet zoveel in deze Coronatijden. Ik heb een lichte voorkeur voor illustreren dan voor ontwerp zelf, vooral in functie van mijn persoonlijke projecten. Ik hou enorm van schetsen in de combinatie van waterverf en inkt. Ik ben constant gefascineerd door de onzekerheid over hoe de inkt zich zal spreiden over het blad en ik probeer mijn lijnen te controleren op een minimale manier. Alsof het lot alleen beschikt’
Zeven jaar geleden startte ze haar account op Instagram. Ze leefde toen in Thailand, samen met haar man die er een jobopportuniteit had, en twee kinderen. ‘Ik vond het een prachtige plaats en nam foto’s om te verzamelen voor later. Daar bleek dit medium goed in te zijn. Het werd een soort van dagboek. Het is pas enkele jaren later dat ik deze plek ook gebruikte om mijn tekeningen zichtbaar te maken voor een publiek. De foto’s en tekeningen die ik nu post geven een kijk naar mijn ziel, gedachten en passies. Ik denk dat mijn feed vooral de liefde voor het opgroeien van mijn kinderen, mijn stemmingen en het gevoelsmatige van het vrouw-zijn weergeeft.’
‘Nadat ik er twee jaren gewoond had, had ik het gevoel dat mijn thuis toch in Tivon is, en ik wilde teruggaan. Mijn man was intussen zo gehecht aan Azië en wilde blijven. We besloten dat ik zou terugkeren met de kinderen en dat hij ons zo nu en dan kwam bezoeken. Zo konden we uitzoeken of het werkbaar was. Het was een grote beslissing maar het draaide voor iedereen goed uit. Ik ben eigenlijk wel dankbaar voor de tijd die ik alleen doorbreng, ik ben écht graag alleen, maar ook de tijd samen met mijn kinderen en familie tijdens deze lockdown, is heel bijzonder.’
Zeven jaar geleden startte ze haar account op Instagram. Ze leefde toen in Thailand, samen met haar man die er een jobopportuniteit had, en twee kinderen. ‘Ik vond het een prachtige plaats en nam foto’s om te verzamelen voor later. Daar bleek dit medium goed in te zijn. Het werd een soort van dagboek. Het is pas enkele jaren later dat ik deze plek ook gebruikte om mijn tekeningen zichtbaar te maken voor een publiek. De foto’s en tekeningen die ik nu post geven een kijk naar mijn ziel, gedachten en passies. Ik denk dat mijn feed vooral de liefde voor het opgroeien van mijn kinderen, mijn stemmingen en het gevoelsmatige van het vrouw-zijn weergeeft.’
‘Nadat ik er twee jaren gewoond had, had ik het gevoel dat mijn thuis toch in Tivon is, en ik wilde teruggaan. Mijn man was intussen zo gehecht aan Azië en wilde blijven. We besloten dat ik zou terugkeren met de kinderen en dat hij ons zo nu en dan kwam bezoeken. Zo konden we uitzoeken of het werkbaar was. Het was een grote beslissing maar het draaide voor iedereen goed uit. Ik ben eigenlijk wel dankbaar voor de tijd die ik alleen doorbreng, ik ben écht graag alleen, maar ook de tijd samen met mijn kinderen en familie tijdens deze lockdown, is heel bijzonder.’
|
‘Er is veel gaande de laatste tijd, in de wereld en in mijn stad, en ik heb niet zoveel inspiratie om te tekenen en het te delen op sociale media. Ik hoop dat deze fase snel weer overgaat. Tijdens de quarantaine slaagde ik erin uren te wandelen in het dichtstbijzijnde bos en dat heeft me gezond gehouden. Nog steeds.’
Na enkele jaren wonen in Jeruzalem en Tel Aviv, keerde ze terug naar haar geboortestad Tivon. Ze woont en leeft nu in het huis van haar grootouders, heel dicht dus naast het huis van haar ouders. ‘Ik ben gelukkig nu ik weet dat mijn kinderen het ook goed zullen hebben, net zoals ik toen.’ ‘Ik vond dit project fascinerend om te doen.’ eindigt ze, ‘en je hebt er zelfs voor gezorgd dat ik zin heb om te tekenen.’ MEER IG >
|