over
Ik nip van de koffie, sla rustig de krant om, kijk naar buiten en laat de situatie even passeren. Mijn hoekhuis heeft zicht op 4 wegen, ik moet er niet bijvertellen dat het soms een gezellige drukte kan zijn. Links uit het raam kijk ik op het hoekcafé, het marginale cafe theatre des artistes. Het is 7u30 en het terras staat al buiten. Autobussen komen af en aan, auto’s houden halt en rijden weer door, kriskras door elkaar, voetgangers steken over, fietsers proberen het verkeer te trotseren, en opeens spot ik de buur van een paar huizen verder. Een alcoholicus met jicht -ik schat zo’n 45 jaar, maar hij lijkt er 60 te zijn- die steevast rond dit uur richting cafe theatre des artistes trekt om zijn gebruikelijke pint met whisky te nuttigen. Van het moment dat hij schildpadgewijs het zebrapad nadert, stopt het leven even. De motoren houden rust, autobussen stoppen, de auto’s minderen vaart, het hele kruispunt wacht en ziet. Na exact 15 seconden, het moment dat mijnheer de overkant heeft bereikt, begint alles weer te bewegen. Seconden duurden nooit zo lang.
Stop. Motion.
Stop. Motion.
