Het silhouet achter het Instagramprofiel (6) / reeks
Paula Buškutė
(@shadedfeelings)
(@shadedfeelings)
© Paula Buškutė
Het gesprek liep niet. Het was stroef, platonisch en slechts een mededeling die me wat later verstomd over het Brusselse Muntplein liet lopen. Ik zag grote renovatiewerken, bulldozers, kranen, kakelende mensen, luidkeelse pubers, auto's, sirenes maar hoorde ze amper. Geruisloos slenterde ik verder alsof ik was afgesneden van de stad. Ik wilde de tram nemen, ondergronds, naar het Noordstation, en zag alweer een drukte van mensen, tieners die de sporen overstaken, een twaalfjarige jongeman die zichtbaar cannabinoïdegewijs het absolute rustpunt had bereikt. Hij stak de tramsporen over en dwaalde rond een meisje, sprak haar toe en kreeg een zichtbaar negatief weerwoord. Hij bleef aan de overkant neuzelen lateraal van het meisje. De meute dikte aan, en de minuten leken te verstommen, tot ik de mededeling zag dat de politie het tramverkeer gedeeltelijk had stilgelegd. Toch bleef ik de minuten van aankomst bekijken. Niks kwam erbij, geen tram in de verte. Na een kwartier besloot ik het tramstation weer te verlaten en te voet verder te gaan.
Van het middelpunt met de straal mee naar de rand, richting zone Noord.
Aan het Rogierplein stak een stevige wind op die mijn haar naar achter streek en het onmogelijk maakte om een sigaret op te lichten ondanks meerdere pogingen. Ik naderde het Noordstation maar daar leek een perimeter ingesteld. Niemand ging of kon het gebouw binnen en de menigte wachtte op het kleine plein ervoor. Drie militairen en een zestal agenten stonden als een muur voor het station. Er was zonet een bomalarm afgekondigd. Mijn hoofd stond op springen en ik kon het niet nalaten om de symboliek te ontwaren tussen het afgelopen gesprek en het alarm. Zo dramatisch ben ik wel. Ik nam m'n smartphone erbij en besloot wat te grasduinen op Instagram. Eén beeld liet mijn vinger stoppen. De eenzaamheid van het moment, de tristesse en de chaos in het hoofd klopte met dit beeld van ene Paula Buškutė. Ik moet dringend weer wat teren. Op vers geluk. Want was het niet Philip Aguirre y Otegui die onlangs nog verkondigde dat iedereen voorbij gaat aan schoonheid. "Mensen zitten op de bus en niemand is zich bewust van wat hij ziet. Terwijl je zo veel kunt leren door naar de wereld te kijken. Helaas leren we alleen met woorden omgaan. Terwijl een pasgeboren kind toch eerst kijkt en pas dan de taal ontdekt."
Ik besluit haar te schrijven, want zo werkt deze reeks. De ene is vereerd, de andere wil niet te kijk lopen met de verhalen achter de foto's, faire deal. Op zich is Paula geïnteresseerd om wat vragen te beantwoorden maar ze houdt zich eerder op de vlakte. 194 posts, 3,697 followers, 925 following. Ik ben niet de enige die antwoorden wil.
Van het middelpunt met de straal mee naar de rand, richting zone Noord.
Aan het Rogierplein stak een stevige wind op die mijn haar naar achter streek en het onmogelijk maakte om een sigaret op te lichten ondanks meerdere pogingen. Ik naderde het Noordstation maar daar leek een perimeter ingesteld. Niemand ging of kon het gebouw binnen en de menigte wachtte op het kleine plein ervoor. Drie militairen en een zestal agenten stonden als een muur voor het station. Er was zonet een bomalarm afgekondigd. Mijn hoofd stond op springen en ik kon het niet nalaten om de symboliek te ontwaren tussen het afgelopen gesprek en het alarm. Zo dramatisch ben ik wel. Ik nam m'n smartphone erbij en besloot wat te grasduinen op Instagram. Eén beeld liet mijn vinger stoppen. De eenzaamheid van het moment, de tristesse en de chaos in het hoofd klopte met dit beeld van ene Paula Buškutė. Ik moet dringend weer wat teren. Op vers geluk. Want was het niet Philip Aguirre y Otegui die onlangs nog verkondigde dat iedereen voorbij gaat aan schoonheid. "Mensen zitten op de bus en niemand is zich bewust van wat hij ziet. Terwijl je zo veel kunt leren door naar de wereld te kijken. Helaas leren we alleen met woorden omgaan. Terwijl een pasgeboren kind toch eerst kijkt en pas dan de taal ontdekt."
Ik besluit haar te schrijven, want zo werkt deze reeks. De ene is vereerd, de andere wil niet te kijk lopen met de verhalen achter de foto's, faire deal. Op zich is Paula geïnteresseerd om wat vragen te beantwoorden maar ze houdt zich eerder op de vlakte. 194 posts, 3,697 followers, 925 following. Ik ben niet de enige die antwoorden wil.
© Paula Buškutė
|
"Mijn leven is nogal surreëel, vol met lagen en rollen waarmee ik kan spelen. Ik herleid veel tot een kinderlijk niveau. |
Het meisje op de bijna tweehonderd foto's ziet er allesbehalve gelukkig uit. Norsheid, vlagen van eenzaam- en neerslachtigheid schemeren door in alle afbeeldingen. Wat bezielt deze 21-jarige Litouwse studente 'Creative Industry'?
'Je hebt gelijk,' zegt ze, 'mijn eenzaamheid is zeer teder, fragiel en vaak ook erotisch getind. Als ik zelfportretten neem of werk met andere fotografen, vind ik het super belangrijk om zo eerlijk mogelijk en open naar mezelf toe te zijn. Het is constant schipperen tussen mezelf ontdekken en mezelf te leren kennen. Het laat me toe om passies en bedenkingen te onthullen die anders toch maar in mezelf zouden blijven zitten.'
'Mensen vragen me bijvoorbeeld waarom er zoveel seksualiteit in mijn werk zit, en waarom het zo uitdagend is of kan zijn. Ik denk dat dit gewoon moeilijk is in mijn dagelijkse leven. Ik worstel zo hard met dat stuk identiteit, dus compenseer ik het in het creatieve werk dat ik doe.'
'Je hebt gelijk,' zegt ze, 'mijn eenzaamheid is zeer teder, fragiel en vaak ook erotisch getind. Als ik zelfportretten neem of werk met andere fotografen, vind ik het super belangrijk om zo eerlijk mogelijk en open naar mezelf toe te zijn. Het is constant schipperen tussen mezelf ontdekken en mezelf te leren kennen. Het laat me toe om passies en bedenkingen te onthullen die anders toch maar in mezelf zouden blijven zitten.'
'Mensen vragen me bijvoorbeeld waarom er zoveel seksualiteit in mijn werk zit, en waarom het zo uitdagend is of kan zijn. Ik denk dat dit gewoon moeilijk is in mijn dagelijkse leven. Ik worstel zo hard met dat stuk identiteit, dus compenseer ik het in het creatieve werk dat ik doe.'
|
Ontastbaar.
'Mijn leven zat vol moeilijke momenten,' vervolgt ze. 'Maar ik geloof ook dat er overal wel ergens een betekenis in zat. Alle worstelingen waren er om me ook de mooie momenten in het leven te laten tonen, iets ontastbaar dat dingen verandert. Alles en iedereen achterlaten en beginnen met een frisse start.' 'Ik aanzie de wereld met veel fantasie, dus mijn leven is a priori nogal surreëel, vol met lagen en rollen waarmee ik kan spelen. Ik herleid veel tot een kinderlijk niveau. Ik veronderstel dat dit me stabiel houdt in de volwassen wereld.' Haar zwaarste periode was wanneer ze aan anorexia leed, drie jaar lang. 'Het was een enorm intense en verwoestende tijd met angsten, een soort van ongezonde gelukzaligheid en leugens.' |
© Paula Buškutė
|
© Paula Buškutė
Ze lijkt een perfect evenwicht te willen vinden in de tristesse en schoonheid, maar ook in de falingen en overwinningen. Maar uitgerekend dat ik wil linken naar haar Instagramprofiel lijkt haar pagina verdwenen te zijn. Via andere pagina's wordt duidelijk dat ze inderdaad niet meer terug te vinden is, en wordt gemist door vele gebruikers met grote vraagtekens. Mijn beurt om haar even persoonlijk te vragen wat er gebeurd is. Het enige kleine maar duidelijke antwoord: 'Hey, ik zette hem even op non-actief,' om nadien te nuanceren, 'Ik ben in het ziekenhuis op dit moment. Niets ernstig. Niets om je zorgen over te maken. Ik zal snel terug zijn.' De ondoorgrondelijkheid van deze vrouw is groot.
Het stationsgebouw werd vrijgegeven. De treinen slopen langzaam weer binnen, en na een uur kon ik mijn reis hervatten. Het was een vreemde dag. Eentje die nog lang zou nazinderen.
https://www.instagram.com/shadedfeelings/
Het stationsgebouw werd vrijgegeven. De treinen slopen langzaam weer binnen, en na een uur kon ik mijn reis hervatten. Het was een vreemde dag. Eentje die nog lang zou nazinderen.
https://www.instagram.com/shadedfeelings/
