Het silhouet achter het Instagramprofiel (4) / reeks 2
Stéphanie Jardin (FR)
(@stephanie_jardin_photographe)
Stéphanie Jardin (FR)
(@stephanie_jardin_photographe)
© ️Copyright 2018 Stéphanie Jardin -Photographe de l'Essentiel®️
Listen while reading
Jimi Hendrix 'Little Wing'
Voor niks goed die Coronacrisis, prevelde ik, onderweg van de dokter naar huis nadat hij me 5mg bisoprololfumaraat en 12,5mg hydrochloorthiazide voorschreef. Het waren kleine pilletjes in de vorm van een hartje die ik elke dag doormidden moest breken en innemen met wat water. Het zou de bloeddruk wat verlagen, want sinds ik enkele weken geleden in het hart van de Colruyt een panische angst ontwikkelde van rekken, voeding, shampoos en groenten moest er wat gebeuren. Het was alsof alle middelen op me afkwamen en mijn hersenen plat sloegen met hartkloppingen tot gevolg. De mondmaskers zien, de mensen leken op geïmplodeerde wezens die overal mogelijke besmettingen zagen en dreigden weg te duiken als je nog maar in de buurt kwam, de buzzer die periodiek afging en waarvan ik nog steeds niet weet wat de functie ervan is, het warme licht dat overging in koude lucht als ik de vriesafdeling bereikte. In een rottempo duwde ik de kar voor me uit en eenmaal aan de kassa overviel me een gevoel van totale claustrofobie. Alsof het wachten was voor je aan de schandpaal werd genageld. Het zit misschien tussen de twee oren, zei ik tegen de dokter, die het gelukkig niet verwierp als een minimaal statement. Het zijn mijn eerste oudemanspilletjes suste ik mezelf als vijfenveertigjarige nozem. Maar de tweedelige hartjes lieten het pompen vertragen, en de bloeddruk verlagen. Zodoende breek ik om de dag een hart.
Vertragen en genieten dus. Een motto dat ook @stephanie_jardin_photographe tot zich neemt. Achter het profiel zit de Française Stéphanie Jardin, een creatieve ziel met een zwak voor stilistische, haast minimalistische beelden, escapades, reizen en Ijsland.
Ik besluit haar te schrijven.
Vertragen en genieten dus. Een motto dat ook @stephanie_jardin_photographe tot zich neemt. Achter het profiel zit de Française Stéphanie Jardin, een creatieve ziel met een zwak voor stilistische, haast minimalistische beelden, escapades, reizen en Ijsland.
Ik besluit haar te schrijven.
Benieuwd naar haar leeftijd? Het zal voor haar een weet en voor mij een vraag blijven.
“Ik praat nooit over mijn leeftijd. Het enige dat voor mij belangrijk is, is de tijd die verstrijkt. Het gaat uiteindelijk over wat ik precies doe op een jaar, wat ik presteer, tussen mijn vorige leeftijd en mijn volgende. Het getal is niet belangrijk. Ik krijg vaak te horen dat ik er veel jonger uitzie dan mijn leeftijd. Ik ervaar het als een soort van kans. Ouder worden maakt me ook niet bang, ouder worden is leven.”
“Ik praat nooit over mijn leeftijd. Het enige dat voor mij belangrijk is, is de tijd die verstrijkt. Het gaat uiteindelijk over wat ik precies doe op een jaar, wat ik presteer, tussen mijn vorige leeftijd en mijn volgende. Het getal is niet belangrijk. Ik krijg vaak te horen dat ik er veel jonger uitzie dan mijn leeftijd. Ik ervaar het als een soort van kans. Ouder worden maakt me ook niet bang, ouder worden is leven.”
Stéphanie is geboren in Normandië, op het platteland en niet ver van de stranden van La Manche. Daar bracht ze het merendeel van haar jeugd door. Later huisde ze nog in Bretagne, in de Golf van Morbihan en aan de Atlantische Oceaan. Momenteel woont ze in het dynamische Nantes, aan de oevers van de Loire.
“Water is erg belangrijk voor me, zelfs onmisbaar. Ik ken de bergen ook goed, de Alpen, waar ik sinds mijn jeugd regelmatig naartoe ga om te skiën en te fotograferen. De natuur neemt een belangrijke plaats in m’n leven in. Die trigger had ik al tijdens mijn jeugd. Het is een vanzelfsprekendheid, als een pad dat ik moest volgen. Het is niet verwonderlijk dat het thema ook dikwijls terugkomt in mijn fotografie. Het beeld heeft altijd een belangrijke plaats gehad in mijn carrière. Fotografie is al tien jaar mijn passie. Ik ben autodidact en ik ben pas professioneel geworden toen ik mijn bedrijf ‘Essential’ oprichtte.”
Na een carrière in de landschapsarchitectuur, decorateur en visual merchandiser richtte ze haar eigen merk op: Photographe de l’Essentiel, een combinatie van fotografie en communicatie. Op regelmatige basis keert ze terug naar Ijsland, een plek waar ze zich soms meer verbonden mee voelt dan met Frankrijk.
“Water is erg belangrijk voor me, zelfs onmisbaar. Ik ken de bergen ook goed, de Alpen, waar ik sinds mijn jeugd regelmatig naartoe ga om te skiën en te fotograferen. De natuur neemt een belangrijke plaats in m’n leven in. Die trigger had ik al tijdens mijn jeugd. Het is een vanzelfsprekendheid, als een pad dat ik moest volgen. Het is niet verwonderlijk dat het thema ook dikwijls terugkomt in mijn fotografie. Het beeld heeft altijd een belangrijke plaats gehad in mijn carrière. Fotografie is al tien jaar mijn passie. Ik ben autodidact en ik ben pas professioneel geworden toen ik mijn bedrijf ‘Essential’ oprichtte.”
Na een carrière in de landschapsarchitectuur, decorateur en visual merchandiser richtte ze haar eigen merk op: Photographe de l’Essentiel, een combinatie van fotografie en communicatie. Op regelmatige basis keert ze terug naar Ijsland, een plek waar ze zich soms meer verbonden mee voelt dan met Frankrijk.
© ️Copyright 2020 Stéphanie Jardin -Photographe de l'Essentiel®️
“Het is een sterk gevoel dat ik zelfs moeilijk kan uitleggen. Ik voel me er thuis terwijl ik er geen familie heb. Het is een rauw en extreem land met sublieme landschappen. Maar het is ook een gebied dat veel te snel lijdt en evolueert ten gevolge van menselijke activiteit? Ik denk bijvoorbeeld aan het onverbiddelijke smelten van de gletsjers. Ik ben er zeer gevoelig voor. Ik ben altijd gefascineerd geweest door vulkanen, ijswoestijnen en de leegte die er heerst. Ik denk dat mijn foto’s ook weerspiegelen wat ik zelf voel.”
Nachtmerrie.
Ijsland is een land van extremen. Alle seizoenen zijn er interessant. Het weer kan er zelfs zo kantelen dat op één dag de vier seizoenen kunnen passeren. Zeer interessant voor een fotograaf. Maar één keer liep het bijna mis.
“Ik heb verschillende keren voor mijn leven gevreesd, ondanks een nauwkeurige en dagelijkse bestudering van de weers- en wegomstandigheden. Je moet naast een plan A, een plan B in gedachten hebben, een plan C als de eerste twee mislukken, of zelfs een plan D. En soms is er geen plan omdat er niets gebeurt van wat ik me had durven voorstellen. Het ultieme toevluchtsoord is dan de auto waarvan je nooit ver moet afdwalen. Ik heb echt storm na storm gehad met dagen dat ik helemaal niet weg kon omdat de wegen afgesloten waren. Ik legde de zwaarste 50 kilometer in mijn leven af in een ongelooflijke sterke sneeuwstorm, maar het ergste was een nachtmerrie die meer dan twee uur duurde. Ik zat vast tussen de oceaan en de bergen op een plaats die heel erg blootgesteld was aan hevige windvlagen en nul zicht door de sneeuw. Ik heb nooit àlles kunnen vertellen wat me is overkomen en wat ik toen dacht, zelfs aan mijn familie niet. Ik wilde niet dat ze zich zorgen maakten.”
Nachtmerrie.
Ijsland is een land van extremen. Alle seizoenen zijn er interessant. Het weer kan er zelfs zo kantelen dat op één dag de vier seizoenen kunnen passeren. Zeer interessant voor een fotograaf. Maar één keer liep het bijna mis.
“Ik heb verschillende keren voor mijn leven gevreesd, ondanks een nauwkeurige en dagelijkse bestudering van de weers- en wegomstandigheden. Je moet naast een plan A, een plan B in gedachten hebben, een plan C als de eerste twee mislukken, of zelfs een plan D. En soms is er geen plan omdat er niets gebeurt van wat ik me had durven voorstellen. Het ultieme toevluchtsoord is dan de auto waarvan je nooit ver moet afdwalen. Ik heb echt storm na storm gehad met dagen dat ik helemaal niet weg kon omdat de wegen afgesloten waren. Ik legde de zwaarste 50 kilometer in mijn leven af in een ongelooflijke sterke sneeuwstorm, maar het ergste was een nachtmerrie die meer dan twee uur duurde. Ik zat vast tussen de oceaan en de bergen op een plaats die heel erg blootgesteld was aan hevige windvlagen en nul zicht door de sneeuw. Ik heb nooit àlles kunnen vertellen wat me is overkomen en wat ik toen dacht, zelfs aan mijn familie niet. Ik wilde niet dat ze zich zorgen maakten.”
© ️Copyright 2020 Stéphanie Jardin -Photographe de l'Essentiel®️
© ️Copyright 2020 Stéphanie Jardin -Photographe de l'Essentiel®️
Stéphanie heeft een wat introverte persoonlijkheid, maar beschrijft zichzelf niet als eenzaam. Eenzaamheid interesseert haar als fotografisch onderwerp, vooral eenzaamheid in het landschap. In haar reizen komt ze eveneens eenzame zielen tegen die haar steeds weer intrigeren. Wat doen ze hier, waar denken ze aan bij spectaculaire landschappen, wat komen ze zoeken, en wat doen ze zo ver van huis. Als ze reist voelt ze de elementen, diepe dingen en soms vraagt ze zich af of deze mensen hetzelfde voelen als haar.
"Het is vreselijk om te weten dat ik hierdoor had kunnen sterven, door het dictaat van een gebruinde huid. Na dit alles heb ik mijn kijk op het leven, en mijn manier van leven volledig veranderd. De zon is voor mij levenslang verboden."
Haar Instagram straalt rust uit. Maar zelf heeft ze een zekere rusteloosheid naar het leven toe. Avonturen najagen, aarde, water, lucht en vuur trotseren en blijven bestuderen.
“Ik ben nooit bang geweest om mijn leven te veranderen, ik vind het zelfs opwindend. Soms moést ik ook veranderen, door ongelukkige omstandigheden. Op mijn rechterarm had ik een moedervlek die zich al een paar maanden vreemd ontwikkelde. Het moet zo’n kleine tien jaar geleden zijn. Toen ik een afspraak maakte met mijn dokter voor wat anders leek het me het moment om er even naar te laten kijken. Hij maakte onmiddellijk een afspraak voor mij bij een dermatoloog om een monster te laten nemen om zo een diagnose te stellen na een laboratoriumanalyse. Ik voelde dat er wat aan de hand was. De diagnose van huidkanker werd enkele dagen later bevestigd. Ik was in shock, alsof de aarde door elkaar werd geschud. Ik heb twee operaties achter de rug. Gelukkig was ik er toch nog nét op tijd bij en was de verwijdering van het melanoom voldoende. Sindsdien word ik elk jaar gevolgd om te controleren of alles in orde is, en dat zal de rest van mijn leven zo blijven. Het is belangrijk erop te wijzen dat de zon verantwoordelijk is voor deze kanker. Ik heb mijn huid van jongs af aan te veel blootgesteld. Het is vreselijk om te weten dat ik hierdoor had kunnen sterven, door het dictaat van een gebruinde huid. Na dit alles heb ik mijn kijk op het leven, en mijn manier van leven volledig veranderd. De zon is voor mij levenslang verboden. Het eerste jaar kon ik niet eens in mijn tuin gaan. Ik was bang dat er zelfs in de schaduw van een boom UV-stralen zouden doorsijpelen. Ik liet me leven, en verzon er een nieuw. Mijn camera heeft echt mijn leven gered, ik ben nu buiten terug actiever als ooit. Beschermd, maar actief.”
En alsof mijn bezoeken aan de Colruyt in het niets verdwijnen na een diagnose zoals die van Stéphanie, ze zijn onder controle. Alleen die buzzer. Dat went niet.
“Ik ben nooit bang geweest om mijn leven te veranderen, ik vind het zelfs opwindend. Soms moést ik ook veranderen, door ongelukkige omstandigheden. Op mijn rechterarm had ik een moedervlek die zich al een paar maanden vreemd ontwikkelde. Het moet zo’n kleine tien jaar geleden zijn. Toen ik een afspraak maakte met mijn dokter voor wat anders leek het me het moment om er even naar te laten kijken. Hij maakte onmiddellijk een afspraak voor mij bij een dermatoloog om een monster te laten nemen om zo een diagnose te stellen na een laboratoriumanalyse. Ik voelde dat er wat aan de hand was. De diagnose van huidkanker werd enkele dagen later bevestigd. Ik was in shock, alsof de aarde door elkaar werd geschud. Ik heb twee operaties achter de rug. Gelukkig was ik er toch nog nét op tijd bij en was de verwijdering van het melanoom voldoende. Sindsdien word ik elk jaar gevolgd om te controleren of alles in orde is, en dat zal de rest van mijn leven zo blijven. Het is belangrijk erop te wijzen dat de zon verantwoordelijk is voor deze kanker. Ik heb mijn huid van jongs af aan te veel blootgesteld. Het is vreselijk om te weten dat ik hierdoor had kunnen sterven, door het dictaat van een gebruinde huid. Na dit alles heb ik mijn kijk op het leven, en mijn manier van leven volledig veranderd. De zon is voor mij levenslang verboden. Het eerste jaar kon ik niet eens in mijn tuin gaan. Ik was bang dat er zelfs in de schaduw van een boom UV-stralen zouden doorsijpelen. Ik liet me leven, en verzon er een nieuw. Mijn camera heeft echt mijn leven gered, ik ben nu buiten terug actiever als ooit. Beschermd, maar actief.”
En alsof mijn bezoeken aan de Colruyt in het niets verdwijnen na een diagnose zoals die van Stéphanie, ze zijn onder controle. Alleen die buzzer. Dat went niet.
Foto strand: © ️Copyright 2019 Stéphanie Jardin -Photographe de l'Essentiel®️
