Reads

Lamb "backspace unwind" (recensie)

22/10/2014

Wat ik deed als twintigjarige knul? In een aula zitten en luisteren naar de bevlogen uiteenzettingen tijdens filmesthetica, een flat delen met twee oudere Nederlandse studiegenoten, rondhangen in ketens zoals het toenmalige Beursschouwburgcafé en de ter ziele gegane danstempel Who’s Who’s Land, het afwisselend drinken van zwarte koffie en het uitademen van wat tetrahydrocannabinol. Het was toen dat de tonen, bassen en tegendraadse ritmes van Cotton Wool en Trans Fatty Acid mijn hersenen lam sloegen. Het debuut van Lamb’s gelijknamige album was een gigantisch cadeau in een nieuwe tijdgeest.
Naarmate mijn studentencarrière vorderde bleef ik Lamb volgen, maar het gewenste effect bleef grotendeels uit. 'Fear of Fours', 'What Sound', en vooral 'Between Darkness and Wonder' was nog maar een schim van wat hun debuut voorstelde. En toch, op sommige momenten haalden de knetterende kraakjes, gesluimerd met de stem van Lou Rhodes (take or leave), weer wat niveau.
Na een korte split van de groep kwam ‘5’, een comeback die op het vertrouwde elan voortploegde, maar toch het was een blij weerzien. Nu is Lamb back on track en brengt met 'Backspace Unwind' hun zesde plaat uit. En die kan (weer) meetellen.

De voortkabbelende maar nijdige opener In Binary, We fall in love (waar het zeemzoeterige vervelt in percussionele chaos (en weer andersom), het gevecht tussen piano en het in violen gedrenkte As Satellites go by met als inzet de soms geniale uithalen van Rhodes, de donkere titeltrack, en de atmosferische basslines in Shines like this. Het hoogtepunt is Seven Sails die met zijn smerige bass en tegenspartelende patronen een hypnotiserende throwback genereren.
Vergeet soms de zeemzoeterigheid, want hoe hard Lamb je in het gezicht kan meppen, zo hard kan ze je ook in een esotherische vlaag doen wegglijden. Vergeet gewoon de platen tussen 'Lamb' en '5', dit is waar het debuut vervolgt, 18 jaar later.

En deze achtendertigjarige knul kan nu verder met zijn leven. Met een koffie in de hand, de Lambplaat onder de arm en een hoofd vol nostalgie. What Sound?

0 Comments

Luxueuze stilte.

11/10/2014

0 Comments

"De geur van verse koffie die stilaan de eerste verdieping begon te bereiken
en de dubbeldikke weekendkrant die in de bus zat
zou het leed nog kunnen dempen,
maar de kleine man gaf hem geen schijn van kans
om dat lichtpunt te bereiken."

Carl lag tegen zijn eega geschurkt, plaatste zijn hand op haar linker schouder en keek naar de wekker. Zijn jongste telg had namelijk genoeg van de nacht, en liet dat merken door luid te jammeren. Zijn zoon had een klok van een stem trouwens, geen idee waarvan hij die geërfd zou hebben. Als Carl een poging deed om te roepen klonk dat als een geforceerd niet zo toonvast gebalk dat alle kanten opging. Roepen was geen gave. Voor zijn kleine man was het een lust. Het kereltje keelt voor een koekje, voor een kastdeur die hij niet open krijgt, voor een stukje papier dat zijn grote zus afpakt, voor een boekje dat hij niet interessant genoeg vindt, voor een slechte aflevering op Baby-tv, voor zijn tut die hij kwijt is, voor zijn knuffel die niet in de buurt is, kortom voor alle zaken waarvan volwassenen een scheet zouden laten. Maar Carl hield van die kleine man, want hoe schattig was hij toch niet als hij probeerde te stappen, en hoe aandoenlijk was het toch als hij zijn piepkleine handen open en toe klapt om dag te zeggen. Op zaterdagochtenden echter heeft Carl het ontieglijk moeilijk om de dag voor geopend te beschouwen. Zijn hele lijf slaapt nog. Ogen geraken met moeite een kwartje open, en dan begint het gejammer. Op dat moment is het gokken wie uit bed stapt om de kleine man terug te sussen, want ook eega lijkt dan nog in comateuze toestand. De zaterdagziekte zou een dokter zeggen. Opstaan, maar enkel om zichzelf te pijnigen. De geur van verse koffie die stilaan de eerste verdieping begon te bereiken en de dubbeldikke weekendkrant die in de bus zat zou het leed nog kunnen dempen, maar de kleine man gaf hem geen schijn van kans om dat lichtpunt te bereiken. Op de koop toe moest Carl die zaterdag permanentie doen in een galerie waar hij voor werkte, maar dat was nog eens niet zo’n slecht idee. De trein naar Brussel was een verademing, en een luxueuze golf van stilte. De regen tikte tegen het raam en Carl genoot. Dat eega op dat moment alle bagger over haar moest laten glijden was slechts een bedenking.

0 Comments

Achter de schermen.

2/10/2014

0 Comments

Lamb "backspace unwind" (recensie)

Luxueuze stilte.

Achter de schermen.

Archief

Categories