Luxueuze stilte.

"De geur van verse koffie die stilaan de eerste verdieping begon te bereiken
en de dubbeldikke weekendkrant die in de bus zat
zou het leed nog kunnen dempen,
maar de kleine man gaf hem geen schijn van kans
om dat lichtpunt te bereiken."

Carl lag tegen zijn eega geschurkt, plaatste zijn hand op haar linker schouder en keek naar de wekker. Zijn jongste telg had namelijk genoeg van de nacht, en liet dat merken door luid te jammeren. Zijn zoon had een klok van een stem trouwens, geen idee waarvan hij die geërfd zou hebben. Als Carl een poging deed om te roepen klonk dat als een geforceerd niet zo toonvast gebalk dat alle kanten opging. Roepen was geen gave. Voor zijn kleine man was het een lust. Het kereltje keelt voor een koekje, voor een kastdeur die hij niet open krijgt, voor een stukje papier dat zijn grote zus afpakt, voor een boekje dat hij niet interessant genoeg vindt, voor een slechte aflevering op Baby-tv, voor zijn tut die hij kwijt is, voor zijn knuffel die niet in de buurt is, kortom voor alle zaken waarvan volwassenen een scheet zouden laten. Maar Carl hield van die kleine man, want hoe schattig was hij toch niet als hij probeerde te stappen, en hoe aandoenlijk was het toch als hij zijn piepkleine handen open en toe klapt om dag te zeggen. Op zaterdagochtenden echter heeft Carl het ontieglijk moeilijk om de dag voor geopend te beschouwen. Zijn hele lijf slaapt nog. Ogen geraken met moeite een kwartje open, en dan begint het gejammer. Op dat moment is het gokken wie uit bed stapt om de kleine man terug te sussen, want ook eega lijkt dan nog in comateuze toestand. De zaterdagziekte zou een dokter zeggen. Opstaan, maar enkel om zichzelf te pijnigen. De geur van verse koffie die stilaan de eerste verdieping begon te bereiken en de dubbeldikke weekendkrant die in de bus zat zou het leed nog kunnen dempen, maar de kleine man gaf hem geen schijn van kans om dat lichtpunt te bereiken. Op de koop toe moest Carl die zaterdag permanentie doen in een galerie waar hij voor werkte, maar dat was nog eens niet zo’n slecht idee. De trein naar Brussel was een verademing, en een luxueuze golf van stilte. De regen tikte tegen het raam en Carl genoot. Dat eega op dat moment alle bagger over haar moest laten glijden was slechts een bedenking.