Carl en de solitaire zieligheid

20 januari 2018. Het jaar is slechts in foetusfase en eega besliste om een girl’s night te houden. Vijf vrouwen in huis heeft als rechtstreeks gevolg dat Carl moest wegvluchten. Een date was niet gelukt dus moest hij als hoogsensitieve waterman zijn plan trekken. Op een zaterdagavond nota bene. Na een uitzonderlijk namiddagje werken nam hij de trein van Brussel naar Leuven. Eerder op de dag had Carl al bedacht dat een film wel een goed idee kon zijn. ‘Alleen naar de film of wat?’ had zijn zestienjarige dochter al laten vallen, alsof alleen naar de film gaan het allerhoogste niveau van zieligheid impliceerde. Nu ja, zielig werd het wel een beetje want buiten de zieligheid stond ook het woord ‘eenzaam’ in haar woordenboek. Niks van aan, dacht Carl, want buiten een film kon hij ook nog eens naar de Fnac gaan. De ideeën groeiden gestaag, laat dat duidelijk zijn. Eenmaal in Leuven merkte hij de drukte. Het is zaterdagavond en dus moeten mensen een gezellige tijd hebben. Velen troepen dan samen om te drinken en wat te eten, en in café Sport bijvoorbeeld werd dat mooi in de praktijk omgezet. Te druk voor Carl, en zeker zonder gezelschap. Bovendien was het een zware week geweest en voelde hij zich wat miserabel. Licht verstopte sinussen, een zweem van hoofdpijn die nét niet uitbrak en een maag die leeg was maar niet echt een hongergevoel opriep. Gelukkig kon hij zich opleuken in de Fnac, een jeugdsentiment. Hoe lang was dat al niet geleden. Maar al gauw sloeg het enthousiasme om in onverschilligheid. Terwijl hij tien jaren geleden al na enkele minuten met twee graphic novels, een cd en een dvd onder de arm zou lopen kon hij zich nu niets voorstellen wat in godsnaam te consumeren. ‘Goed’, dacht Carl bij zichzelf, ‘ik word ouder en het materialisme heeft plaats gemaakt voor het rationele: geen onnodige kosten maken dus.’ Ietwat teleurgesteld door de weggegooide tijd zocht hij wat om te eten. Maar ook daar had Carl over nagedacht, want hoe lang was een bezoek aan wegwerprestaurant Quick niet geleden. Hij is toch maar alleen. En in de Quick kom je alleen of met pubervrienden. Ideaal dus voor een snelle maagvuller. Vijftien minuten later stond Carl alweer buiten met een volle maag en een schuldgevoel. Toch geld uitgegeven aan rotzooi. Ondertussen begon de zweem van hoofdpijn over te gaan in een hoger stadium. Er zaten pijnstillers in zijn tas. Over anderhalf uur begon de film. Hij dacht aan het moment dat hij tijdens de première van Nymphomaniac -een marathon van ruim drie uur waar de artistieke lullen en kutten (excusez-moi les mots) om de oren vlogen-  ook gigantische pijn had en besloot dat hij dat geen tweede keer wilde meemaken. Dus slokte hij met het weinige water dat nog in zijn flesje zat een paracetamol binnen. De tijd gaat traag. Nog te vroeg voor de film. Ondertussen moet het ten huize Carl al erg gezellig zijn, bedacht hij, want hij haalde de flessen cava en wijn voor de geest die eega al klaarzette nog voor hij vertrok naar zijn werk. Dan maar iets drinken. Aan de filmzaal was er ook een gezellig etablissement dus dat moest lukken. Met enige aarzeling bestelde Carl een Rochefort, enigszins peinzend aan de paracetamol die bijna in werking moest treden, maar ach. Als ze thuis een feestje kunnen bouwen moet dat in volledig solitarisme ook lukken. De muziek stoorde hem mateloos, er speelde freejazz waarbij elke noot een steek in zijn oor gaf en zijn hersenen deden knetteren. Hij nam een Humo erbij maar de concentratie was weg. De freejazz was te aanwezig en te luid. En te slecht. Vroegtijdig verliet Carl de plaats en begaf zich stilaan naar de filmzaal. De deur was nog gesloten, maar enkele hardnekkige bezoekers hadden zich alvast in positie gezet om eerst naar binnen te kunnen. Andere enkelen staken nog een sigaret op maar daar besloot Carl niet aan mee te doen, ondanks de verbindende factor van het roken. Hij was in volledige eenzaamheid gekomen en was vastbesloten dat zo te houden. De deuren openden, hij zocht een plaats, sloot zijn gsm af en berustte. De hoofdpijn had plaats gemaakt voor een leeg en licht draaiende toestand. Door de boxen galmde alweer een moeilijke combinatie van freejazz en hersenverlammende psychedelica. Waarom. Concentratie Carl! Anderhalf uur later was zijn toestand nog onrustwekkender, want met The Killing of a Sacred Deer had Carl bovendien een mokerslag gekregen die niet snel uit zijn lijf zou verdwijnen. De personages praatten op een bizarre manier, absurde komedie werd opgevolgd door existentiële horror en de vele vervreemdende camerabewegingen en shots duwden je nog meer weg van de dagdagelijkse werkelijkheid. Een Grieks bovennatuurlijke tragedie quoi.
De wandeling richting station was een bizarre en stille rit waarbij de plot nog dikwijls kwam bovendrijven. Ondertussen was de opkomst in de stad nog drukker geworden.
Thuis ontmoette hij vijf vrouwen. Dat is beter dan het allerhoogste niveau van solitaire zieligheid.