Carl en de standaardprocedure.

Het was confronterend toen Carl niets kon uitbrengen wanneer een drieëntachtigjarige vrouw hem vroeg om eens iets te vertellen wat er zoal in zijn leven gebeurde de laatste tijd, want bij haar gebeurde er immers weinig en ze was blij dat ze nu voor een jongere man zat om verhalen te horen.

Misschien kon hij vertellen over zijn seksleven, dat zijn eega enkele dagen geleden naar zilte boter smaakte en hij haar tot tweemaal toe had laten klaarkomen terwijl hij zacht haar borsten kneedde en lichtjes in haar tepels kneep met duim en wijsvinger. Of het feit dat Carl de laatste jaren het bijzondere talent had ontwikkeld om bepaalde bizarre angsten te genereren zoals een bezoek bij de tandarts of jawel, zelfs bij de kapper. Carl genoot immers altijd wanneer een wildvreemde dame zijn haar waste en met heerlijk warm water weer spoelde, maar het moment dat de dame met haar schaar op een tergend traag tempo zijn oor naderde, hij begon te trillen met zijn hoofd. Net zoals een verdovingsspuit gevaarlijk traag zijn mond zou bereiken. Het is een angst die Carl vroeger niet had, maar die de laatste tijd ontstaan is. Of die keer dat hij zo blij als een kind was dat hij vroeger stopte met werken, de trein op sprong en halverwege de rit bleef stilstaan wegens een medische interventie. Die medische interventie bleef echter op zich wachten en Carl steunde zijn hoofd tegen zijn rechterhand. Na twintig minuten stilstand zag hij twee ambulanciers met hun brancard voorbij zoeven. De inzittenden waren intussen op het hoogtepunt van de verveling geraakt en vijf minuten later zag hij op diezelfde brancard nu een vrouw liggen die kunstmatig beademd werd. Carl zag het beeld als een vertraagde film voorbij glijden en in een flits zag hij zichzelf liggen. Carl en zijn evenbeeld keken elkaar recht in de ogen. Eenmaal het draagbed uit zijn ooghoek verdween sloten de deuren en vertrok de trein weer langzaam. Het was een absurd moment van zelfreflectie. Welke rol speelde Carl in het geheel? Welke keuzemogelijkheden had hij? Welke keuzes heeft hij gemaakt? Waarom heeft hij díé keuze gemaakt? Hoe kijken anderen naar zijn gedrag? En wat betekenen de antwoorden op deze vragen voor zijn gedrag in de toekomst?

Maar dan zei hij tegen de drieëntachtigjarige vrouw dat hij met grote waarschijnlijkheid in de routineuze fase van zijn leven was beland.
Beiden nipten van hun koffie.