(please) refresh (sometimes)

Dankzij een krant die ons opdringt keuzes te maken kwam ik terecht in de Henry le Bœufzaal van Bozar. Het was  29 december 2013, 14u30 toen de presentator de zaal bewust maakte dat de mensen niet meer op zondag naar de mis gingen maar naar een pornofilm. Hij verwees daarbij ongetwijfeld naar de marketingcampagne die Lars von Trier opzette rond zijn nieuwste werk: 'Nymph()maniac'.  De brede massa werd al warm gemaakt vanaf 11 februari vorig jaar met teasers, hoofdstukken, affiches en stills. Daft Punkgewijs is ook hier marketing duidelijk de nieuwe strategie om muziek, maar ook films te verkopen. En waarom niet? Maar 'Nymph()maniac' is natuurlijk geen pornofilm. Daarvoor hanteert von Trier te complexe handvatten, zoals drieluiken, observerende camerabewegingen, wiskundige principes, schilderachtige beelden en goedbedoelde humor om de beenharde film wat te zalven. De film wordt opgedeeld in hoofdstukken die het leven van een nymfomane weergeeft, van prille puber tot vijftiger.
Helaas begon mijn hoofd te bonzen tegen het einde van deel 1, en ging er zelfs enige twijfel over om deel 2 gezondheidsgewijs te skippen, maar godzijdank heb ik doorgezet. Part II is zo mogelijk nog donkerder dan het eerste, maar ondanks de periodieke release (begin en eind januari) moet je beiden gezien hebben. Von Trier zweept, slaagt, ettert, shockeert maar vertélt wel degelijk iets. En als hij niets vertelt, dan nog smijt hij absurde dialogen en theaterscenes op ons netvlies. Want hoe ver kan een nymfomane gaan? En wat zegt een nymfomane over liefde? Over macht? Waarom geniet ze amper van de sadistische zweepslagen in haar leven? Letterlijk. Met een cast die zichtbaar geniet (Christian Slater, Mia Goth, Shia LaBeouf, Jamie Bell, Uma Thurman, Charlotte Gainsbourg en -jawel- Michael Pas (die met Mia Goth de wiskundige drie plus vijf is acht demonstreert) wordt Nymph()maniac een heerlijke vertelling. De som der delen. En voor de liefhebbers: opwindend wordt het nooit. Kulderzipke zal nooit meer dezelfde zijn.