Teren op vers geluk. + Het silhouet achter het instagramprofiel (6): Paula Buškutė (LTU)

Het gesprek liep niet. Het was stroef, platonisch en slechts een mededeling die me wat later verstomd over het Brusselse Muntplein liet lopen. Ik zag grote renovatiewerken, bulldozers, kranen, kakelende mensen, luidkeelse pubers, auto's, sirenes maar hoorde ze amper. Geruisloos slenterde ik verder alsof ik was afgesneden van de stad. Ik wilde de tram nemen, ondergronds, naar het Noordstation, en zag alweer een drukte van mensen, tieners die de sporen overstaken, een twaalfjarige jongeman die zichtbaar cannabinoïdegewijs het absolute rustpunt had bereikt. Hij stak de tramsporen over en dwaalde rond een meisje, sprak haar toe en kreeg een zichtbaar negatief weerwoord. Hij bleef aan de overkant neuzelen lateraal van het meisje. De meute dikte aan, en de minuten leken te verstommen, tot ik de mededeling zag dat de politie het tramverkeer gedeeltelijk had stilgelegd. Toch bleef ik de minuten van aankomst bekijken. Niks kwam erbij, geen tram in de verte. Na een kwartier besloot ik het tramstation weer te verlaten en te voet verder te gaan. Van het middelpunt met de straal mee naar de rand, richting zone Noord. Aan het Rogierplein stak een stevige wind op die mijn haar naar achter streek en het onmogelijk maakte om een sigaret op te lichten ondanks meerdere pogingen. Ik naderde het Noordstation maar daar leek een perimeter ingesteld. Niemand ging of kon het gebouw binnen en de menigte wachtte op het kleine plein ervoor. Drie militairen en een zestal agenten stonden als een muur voor het station. Er was zonet een bomalarm afgekondigd. Mijn hoofd stond op springen en ik kon het niet nalaten om de symboliek te ontwaren tussen het afgelopen gesprek en het alarm. Zo dramatisch ben ik wel. Ik nam m'n smartphone erbij en besloot wat te grasduinen op Instagram. Eén beeld liet mijn vinger stoppen. De eenzaamheid van het moment, de tristesse en de chaos in het hoofd klopte met dit beeld van ene Paula Buškutė. Ik moet dringend weer wat teren. Op vers geluk. Want was het niet Philip Aguirre y Otegui die onlangs nog verkondigde dat iedereen voorbij gaat aan schoonheid. "Mensen zitten op de bus en niemand is zich bewust van wat hij ziet. Terwijl je zo veel kunt leren door naar de wereld te kijken. Helaas leren we alleen met woorden omgaan. Terwijl een pasgeboren kind toch eerst kijkt en pas dan de taal ontdekt."
Ik besluit haar te schrijven, want zo werkt deze reeks. De ene is vereerd, de andere wil niet te kijk lopen met de verhalen achter de foto's, faire deal. Op zich is Paula geïnteresseerd om wat vragen te beantwoorden maar ze houdt zich eerder op de vlakte. 194 posts, 3,697 followers, 925 following. Ik ben niet de enige die antwoorden wil.

(wordt vervolgd)