Hopeloos aanwezig.

De meest normale wijze van energie inputten is ze er op een bepaalde wijze weer zien uit te laten. Maar de vele indrukken die Carl incasseert komen er de laatste tijd op geen enkele manier weer uit. Dat betekent bij gevolg dat zijn lichaam niet in balans is. En dat de creatieve output herleid wordt naar nihil. Zo gaan er dagen voorbij dat Carl zelfs steunt op de dagelijkse routine, iets dat onvermijdelijk zou kunnen leiden naar het stompzinnige. Een mogelijke reden is dat de indrukken die Carl in zich opneemt niet van genoeg waarde of kracht zijn om er wel degelijk iets mee te doen.  De meerwaarde is tijdelijk zoek. De media domineren zijn geest, de zalm die steeds maar weer tegen de stroom in zwemt maar geen richting eindbestemming heeft, het LCD-scherm dat voortdurend de meest idiote uitwerpselen in het gezicht kwakt.  De adrenaline die er wel is maar op een manier getemperd wordt door een soort van moedeloosheid. De wereld draait in rottempo door, terwijl Carl gewoon uit het raam kijkt en observeert.  En daar is niets mis mee. Maar actie kan ook geen kwaad. Wabliefteru? Een depressie? Nee, daar kan Carl eerlijk over zijn, die joie de vivre gaat van waakvlam naar brand, en is hopeloos aanwezig.  Carl heeft gewoon teveel input nodig om alles te kanaliseren, dat is het. En net wanneer deze dingen allemaal door zijn hoofd spoken kijkt hij naar de vrouw die naast ‘m ligt. “Kom nu”, prevelt ze. “Ik heb je nodig.”