Doorgaan.

Het wordt een negatieve dag voor de Watermannen vandaag, zo stelt de horoscoop, en Carl –driemaal raden- is een doorbloed Waterman. Carl was de laatste man op aarde om de horoscoopvoorspellingen ernstig te nemen, maar vandaag zat het in zijn kleren, zijn vezels en zijn bloed.  De koffiezet klinkt bronchiaal en sputtert alsof het zijn laatste adem is.  De zwarte druppels vallen met vertraagde snelheid in de kan. Het is vroeg en Carl smeert een boterham voor zijn puberdochter van bijna veertien die binnen enkele minuten zou arriveren. Zijn vierjarige dochter en éénjarige zoon liggen opnieuw te slapen na een zoveelste onderbroken nacht. Buiten probeert hij een sigaret aan te steken maar de striemende wind splijt zijn gezicht in honderd plooien. Terug binnen besluit hij eega wakker te maken, een ochtendritueel dat veel geduld eist. Zij zal nu de ochtendtaken overnemen. De puberdochter en Carl starten hun tocht naar het station. Buiten is de wind nog wat aangewakkerd en zonder een woord probeert elk voor zich de tocht te overleven. Het is vechten tegen de storm. De trein is op tijd, maar zit overvol. Er wordt meegedeeld dat door een technisch mankement de trein niet uit veertien wagons bestaat, maar uit negen. Tientallen mensen zijn genoodzaakt om hun reis verder te zetten, geprangd als sardienen in een veel te kleine blikkendoos, inclusief Carl. Zijn humeur is te snijden, en toen las hij dat het een negatieve dag wordt voor de Watermannen. Het zit in zijn kleren, zijn vezels en zijn bloed.
En de dag is nog niet halfweg.