Slaap.

In de trein zitten en de gebruikelijke halte passeren
omdat je doodgesuft bent.
Het was Carl nog nooit overkomen.

Zich in de zetel vleien, de ogen sluiten, en rusten. Niet slapen. De hersenen pijnigen, draaien en kronkelen. Ideeën op papier krijgen, maar eerst in het hoofd. Een uur lang, maar niet slapen. Inzichten creëren, en weer wissen, geniale concepten verzinnen, en ze proberen vast te houden. Dat is het beste scenario. Maar er is ook de slaap die voortvloeit uit geneesmiddelen, zoals die tergend zware ontstekingsremmers die Carl soms gebruikt als zijn hernia de kop opsteekt. Geen idee meer, puur slaap. En dan is er het worst-case-scenario:  zijn immuunsysteem dat langzaam maar zeker verzwakt en een virus aan de maag dat hem misselijk en leeg laat voelen. De WK-finale interesseert hem plots geen knijt meer, plat in de zetel, ogen verstarren, denken aan de ademhaling. Naar bed schuifelen en wachten tot de braakneigingen overgaan, maar weten dat het toch erger zal worden, zuchten, draaien, nee niet draaien, op de rug, en zuchten. Het gaat beter met de ogen open. Finaal het moment opeisen om zich toch recht te zetten en enkele seconden later alles te laten komen. De maagspieren persen zijn maaginhoud in brute kracht naar buiten. Tot driemaal toe. Zijn eega houdt haar beide handen aan de oren om het vreselijke geluid te ontwijken.  Naar de badkamer slenteren om het bakje dat zonet is volgebraakt uit te kuisen, de niet-verteerde etensresten willens nillens langs je ooghoeken laten passeren, wat water drinken, de mond spoelen. De maag plakt tegen de rug. Maar Carl kan de slaap amper vatten. Medicatie krijgen die de zuurteregeling van de maag stabiliseert maar hem suf en moe laten voelen. Geen hap door de keel krijgen, maar dan toch slapen. In de trein zitten en de gebruikelijke halte passeren omdat je doodgesuft bent. Het was Carl nog nooit overkomen. Het virus blijft nog even in zijn lichaam. Eten gebeurt omdat het moet, uit noodzaak. Het volledige bord leeg eten is pure horror. Zelfs zijn vierjarige dochter eet meer. Maar er is licht aan het einde van de tunnel: een virus leeft in dit geval natuurlijk niet eeuwig en dag 10 nadert. Bovendien: slaap is een voorrecht als het je gegund wordt, dus besloot Carl zijn geneeskundige dutjes voorlopig niet te laten.

In juli mag dat. Om in augustus weer ideeën op papier te krijgen. Zo, dat was een plan.