Carl en de vertraging.

Carl lag op zijn rug in het gras. Dat deed hij anders nooit, want hij was als de dood voor eventuele insecten die zich zouden afvragen wie die vreemde man was daar in het gras. Nieuwsgierig zouden ze hem gadeslaan en bekruipen, over zijn jas, kousen en broek, maar nog erger, onder zijn jas, op zijn blote vel en in zijn oor. Carl voelde zich geenszins veilig daar in het gras, maar hij lag er wel. Hij voelde de uitgesproken urgentie om buiten de muren te denken en te zijn. Ondanks die insecten. Zijn ogen knipperden slechts zelden, alleen als er een weggewaaid idee voorbij flitste, maar dat was zelden. Maar na een tijdje voelde hij de onrust en kon hij niet voorbij de benauwdheid van het leven: de stress, financiële weemoed, crisis, werkonzekerheid, vermoeidheid, tristesse. Alle termen die zijn onzekerheid versterkten en hem lieten wegglijden, dieper en dieper in de grond. Hij was alleen, dus had hij het recht, vond hij, om deze mistroostige gedachten te hebben. Ergens vond hij het nog fijn om zo te denken. Hij hoorde een haan kraaien, een duif koeren. Hij was moe. En tot dusver voelde hij geen insect zijn oor aftasten en binnendringen. Carl bedacht zich dat hij over alles wel een mening kon uiten: over de nakende verkiezingen, over de werkzekerheid, de discountcrashes van supermarkten, organisatiefusies en de gevolgen ervan, de media, ja, zelfs de banaliteit van televisieprogramma’s, maar hoe meer hij zijn mening wilde verkondigen, des te harder ging hij op de rem staan, en hield hij die mening vooral voor zichzelf. Niemand zou die ooit te weten komen. En als iemand ernaar zou vragen dan zou zijn mening van geen nut zijn. Carl was er zelfs van overtuigd dat geen enkele mening enig nut heeft. Hij kon alleen maar onderkennen dat er een nog nader te bepalen vertraging was geslopen in zijn leven.
Carl hield z’n ogen wijd open,  kruiste zijn armen achter zijn hoofd en liet z’n linkerbeen op zijn rechter steunen. Hier geraakte hij werkelijk niet uit. Toch niet vandaag.