Het silhouet achter het Instagramprofiel (2) / reeks
Henrieke Zenunllari
(@wheretreesstandstill)
(@wheretreesstandstill)
Uitermate gedetailleerde illustraties van dieren, een potloodkapsel maar vooral veel interieurplaatjes volgespekt met vintage, dat is het Instagramprofiel van ‘wheretreesstandstill’. Achter het profiel zit Henrieke Zenunllari, een schijnbaar oerhollandse jonge mooie vrouw die bruist van creativiteit. Dat ze een rugzak draagt met persoonlijkheidsproblemen uit het verleden wordt in mondjesmaat onthuld en geïllustreerd door haar beelden met bijhorende korte stukken tekst. Maar haar verhaal gaat veel verder. ’34 jaren lang viel ik terug op overlevingspatronen die steeds meer destructief werden.’ Het silhouet achter het Instagramprofiel @wheretreesstandstill: Henrieke Zenunllari.
|
De 34-jarige Henrieke woont in het Zuid-Hollandse Dordrecht, maar –wat haar familienaam doet vermoeden- haar roots liggen in Brazilië. ‘Alhoewel ik inmiddels ingeburgerd ben in de stad, ben ik opgegroeid op het platteland van (Nederlands) Brabant. Mijn ouders kochten een oude boerderij op, en als kind was ik erg vaak te vinden in de stallen, tussen de beesten. Zo werd mijn liefde voor dieren, natuur en Nederland geboren.’
Henrieke komt uit een gezin van vier kinderen, en is het derde kind in de rij. Zij en haar jongere zus zijn geen biologische kinderen van haar ouders. ‘Wij zijn geadopteerd. Zij is ook niet mijn biologische zusje. Ik werd geboren in Castro, een dorp in Brazilië. Mijn adoptieouders werkten er destijds in een Nederlandse kolonie. Hun kinderwens was nog niet volledig, en ze wilden kansloze kinderen een kans geven door middel van adoptie. Via hun buurvrouw die in de materniteit werkte hoorden ze van mijn geboorte. Ik was het vijfde kind van mijn biologische moeder. Mijn biologische vader was voor mijn geboorte al overleden. Ik nam dus aan dat de situatie niet houdbaar was, vooral financieel dan.’ De interesse van haar ouders was er dus, maar het moest snel gaan, anders werd ze naar een weeshuis gebracht. Geen papieren, geen adoptieproces, inpakken en meenemen, zo leek het erop. En zo geschiedde. Henrieke was slechts een paar uren oud. ‘Mijn nieuwe moeder gaf me aan bij de gemeente als haar eigen geboren kind. Twee jaren later adopteerden ze nog een meisje uit het weeshuis en daarna vertrokken we naar Nederland zodat mijn twee broers weer dicht bij huis onderwijs konden volgen.’
Nestdrang.
‘Ik kom uit een warm nest en heb altijd een sterke band gehad met mijn moeder. Ik wist altijd al dat ik geadopteerd was. Ik keek naar haar op en wilde net zoals haar dezelfde empathische vrouw worden. Ze is vorig jaar in de zomer overleden. Op mijn Instagram heb ik veel van haar ziekenbed gedeeld en vervolgens ook van het rouwproces waar ik doorheen ging. De band met mijn vader was niet slecht maar ik had gewoon geen emotionele verbondenheid met hem. Hij komt uit een gezin waar er niet werd gesproken over emoties en waar er weinig empathie was voor een naaste. Hij is wel een liefhebbende vader maar er is weinig inlevingsvermogen wat leidt tot weinig écht praten. Ik hou van hem maar de band die ik met mijn moeder had was veel diepgaander.’
Henrieke groeit vervolgens op, maar voelt zich gaandeweg slechter in haar vel. Het Braziliaanse temperament staat haaks op het Nederlandse, en als kind met een licht tintje wordt ze al gauw een uitzondering op de regel. ‘Ik werd net daardoor leuk gevonden door de andere kinderen, maar ik had het vooral moeilijk door het feit dat ik “anders” was. Ik bedacht overlevingsstrategieën om me minder ontheemd te voelen. Vierendertig jaren lang viel ik terug op deze patronen die steeds meer destructief werden. Ik lag compleet overhoop met mezelf en ging meerdere depressies door tijdens mijn adolescentie. Tijdens mijn tienerjaren trok ik veel op met allochtone jongeren in de hoop me bij hen meer op mijn plaats te voelen. ‘
‘Ik kom uit een warm nest en heb altijd een sterke band gehad met mijn moeder. Ik wist altijd al dat ik geadopteerd was. Ik keek naar haar op en wilde net zoals haar dezelfde empathische vrouw worden. Ze is vorig jaar in de zomer overleden. Op mijn Instagram heb ik veel van haar ziekenbed gedeeld en vervolgens ook van het rouwproces waar ik doorheen ging. De band met mijn vader was niet slecht maar ik had gewoon geen emotionele verbondenheid met hem. Hij komt uit een gezin waar er niet werd gesproken over emoties en waar er weinig empathie was voor een naaste. Hij is wel een liefhebbende vader maar er is weinig inlevingsvermogen wat leidt tot weinig écht praten. Ik hou van hem maar de band die ik met mijn moeder had was veel diepgaander.’
Henrieke groeit vervolgens op, maar voelt zich gaandeweg slechter in haar vel. Het Braziliaanse temperament staat haaks op het Nederlandse, en als kind met een licht tintje wordt ze al gauw een uitzondering op de regel. ‘Ik werd net daardoor leuk gevonden door de andere kinderen, maar ik had het vooral moeilijk door het feit dat ik “anders” was. Ik bedacht overlevingsstrategieën om me minder ontheemd te voelen. Vierendertig jaren lang viel ik terug op deze patronen die steeds meer destructief werden. Ik lag compleet overhoop met mezelf en ging meerdere depressies door tijdens mijn adolescentie. Tijdens mijn tienerjaren trok ik veel op met allochtone jongeren in de hoop me bij hen meer op mijn plaats te voelen. ‘
Foute keuzes.
Henrieke was zestien toen ze haar man leerde kennen, een Albanees die nauwelijks Nederlands sprak. Twee jaren later trouwden ze in de hoofdstad van Albanië, Tirana. Doordat hij een tijdelijke verblijfsvergunning had moesten ze in de weer met heel wat papierwerk. In die periode volgde Henrieke MBO (middelbaar beroepsonderwijs, tw) sociale dienstverlening, maar ze stopte met school en zocht werk. Nadat de papieren in orde waren, zochten en vonden ze een kleine flat in Zuid Holland. Ze pikte de draad weer op en volgde een opleiding onderwijsassistent. Doordat ze geen werk vond in het onderwijs rolde ze ‘uit noodzaak’ de kinderopvang in. Het ging van kwaad naar erger in het hoofd van Henrieke, en ze beleefde een ernstige identiteitscrisis. ‘Door mijn adoptie en het trauma wat daaruit voortkwam ontwikkelde ik overlevingspatronen. Vorig jaar ben ik in therapie gegaan bij een contextueel hulpverlener. Dat is een psycholoog die de mensen in de context van hun leven behandelt. Dus niet alleen de behandeling van de mens “nu” maar ook bijvoorbeeld behandeling van het ongehoorde, ongeziene kind in het verleden. De focus ligt op gezins- en familierelaties en in hoeverre daarin een instabiliteit is ontstaan. Ik kon geen kant meer op met mezelf, ik voelde niks anders dan pijn en vond het leven niet meer waard om te leven.’ Door haar geloof behoedde ze zichzelf voor een drama. ‘Ik verafschuwde mezelf en maakte foute keuzes. Over wat mijn verkeerde patronen en keuzes waren zal ik nooit specifiek ingaan op mijn Instagramprofiel. Dat zijn pijnlijke onderwerpen en ik denk niet dat het een meerwaarde heeft. Bovendien zou ik niet alleen mijn leven maar ook dat van mijn gezin hierbij open en bloot op tafel leggen. Ik wil mezelf en mijn gezin beschermen tegen oordelen en veroordeling door anderen. Laat ons het erop houden dat ik zeer gevoelig was voor aandacht en erkenning van anderen en dat ik dacht dat mijn partner niet diegene was bij wie ik moest zijn. Ik ben echter nooit ontrouw geweest, maar ik wilde me gewoon goed voelen. Ik wilde tot twee keer bij hem weg maar dat gebeurde niet omdat hij wist dat het probleem niet in onze relatie lag. We zijn inmiddels 16 jaar getrouwd, hebben twee, bijna drie zonen en hij is er altijd onvoorwaardelijk geweest voor me.’ ‘Desondanks sta ik voor openheid, echtheid en transparantie omdat ik door mijn leven heb geleerd dat dit een mens het verste brengt en je karakter sterkt. Juist omdat je je kwetsbaar opstelt en je hierdoor door anderen gewezen wordt op jezelf. Dit brengt vaak stof tot nadenken waardoor je verder kan komen in bepaalde levensprocessen. ‘ |
‘Ik verafschuwde mezelf en maakte foute keuzes. Over wat mijn verkeerde patronen en keuzes waren zal ik nooit specifiek ingaan op mijn Instagramprofiel. Dat zijn pijnlijke onderwerpen en ik denk niet dat het een meerwaarde heeft.' |
Illustrator.
Haar Instagram geeft perfect weer hoe Henrieke in het leven staat en wat haar passies zijn. Het is als het ware een portfolio van haar bestaan. ‘Dankzij Instagram heb ik me kunnen ontwikkelen tot illustrator en haal ik enorm veel inspiratie uit kunst, interieurvormgeving en mode. Ik hou van mooie rommel, en ben een gedreven vintageliefhebber. Daarom heb ik mezelf mooie zooitjes genoemd en tegen de tijd dat ik me inschreef bij de Kamer van Koophandel als illustrator kenden veel mensen deze naam al en dus heb ik ‘m gewoon gehouden. Ik hou van delen en blijf die behoefte ook hebben. Wanneer je deelt kan je jezelf verbinden aan de andere en dat heeft in elk geval een stuk genezing in mijn verdriet gebracht. De contacten die ik hierdoor kreeg waren mooi meegenomen in functie van mijn werk als illustrator. Ik probeer nu dag per dag te leven en mijn werk als illustrator verder uit te diepen. Door mijn zwangerschap ben ik gestopt met werken en stiekem hoop ik dat zo te houden. Ik wil honderd procent gaan voor het creatieve.’
Bezoek haar via https://www.instagram.com/wheretreesstandstill/
(tw)
Haar Instagram geeft perfect weer hoe Henrieke in het leven staat en wat haar passies zijn. Het is als het ware een portfolio van haar bestaan. ‘Dankzij Instagram heb ik me kunnen ontwikkelen tot illustrator en haal ik enorm veel inspiratie uit kunst, interieurvormgeving en mode. Ik hou van mooie rommel, en ben een gedreven vintageliefhebber. Daarom heb ik mezelf mooie zooitjes genoemd en tegen de tijd dat ik me inschreef bij de Kamer van Koophandel als illustrator kenden veel mensen deze naam al en dus heb ik ‘m gewoon gehouden. Ik hou van delen en blijf die behoefte ook hebben. Wanneer je deelt kan je jezelf verbinden aan de andere en dat heeft in elk geval een stuk genezing in mijn verdriet gebracht. De contacten die ik hierdoor kreeg waren mooi meegenomen in functie van mijn werk als illustrator. Ik probeer nu dag per dag te leven en mijn werk als illustrator verder uit te diepen. Door mijn zwangerschap ben ik gestopt met werken en stiekem hoop ik dat zo te houden. Ik wil honderd procent gaan voor het creatieve.’
Bezoek haar via https://www.instagram.com/wheretreesstandstill/
(tw)